نگاهی به جمعیت بومیان جزایر آسیای جنوب شرقی

این یادداشت مبحثی تکمیلی در مورد مجموعه یادداشت‎های «دیدار از مالزی» است که چند سال قبل در این وبلاگ نصب شده بود و بررسی و اشاره‎ای است به منشاء حضور آن مجموعه جمعیتیِ جنگل نشین که در سرزمین «اندونزی» و «مالزی» و تحت عنوان «بومیان» آن مناطق، به مردم دنیا شناسانده شده‎اند.

بر اساس اسناد بنیان اندیشی، بخشی از جمعیت این سرزمین‎ها که هنوز به شکل بدوی در جنگل‎های استوایی آن مناطق زندگی می‎کنند و از طرف تاریخ نگاری یهودی دنیا به نام «بومی» خوانده می‎شوند، قبیله نشینان آفریقایی هستند که پس از حمله ارتش صلیب و در پی قلع و قمع مسلمانان این قاره، به جزایر انتهایی کره زمین و جایی که امروز سرزمین «اندونزی» و «مالزی» نامیده می‎شود، فرار کرده‎اند. موضوعی که طرح و بررسی آن هرگز در دستور کار تاریخ‎نگاری آکادمیک دنیا که بخشی از مجموعه حرفه‎ای و کارآزموده «مزدوری» یهود است، قرار نداشته تا توجه جهانیان به سمت حقایق مسائل جهان اسلام جلب نشود.

علت بومی خواندن این جنگل نشینان نیز به همین دلیل است، تا سرپوشی باشد بر جنایت‎های تمام نشدنی سران کلیسا و کنیسه علیه مسلمانان و علیه دین مبین اسلام.

این که مزدوران یهود تلاش کرده‎اند که «اندونزی» و «مالزی» را به عنوان «سرزمین هند شرقی» و «تکه‎ای جدا شده از هند» معرفی کنند و همچنین برای هندوها که توسط ارتش بریتانیا به سرزمین اندونزی و مالزی سرازیر شده‎اند، قدمت حضوری بیش‎ از مسلمانان قائل شوند، ادامه همان سیاست پیشین پنهان کردن تجاوز سران کنیسه و کلیسا به مسلمانان آفریقا است و پس از آن دامن زدن به دشمنی میان هندوها و مسلمانان. حتی امروزه نیز شعله‎های آتش این کینه و نفرت هر روز در سرزمین پاکستان و هندوستان گسترده‎تر از پیش می‎شود.

لغت بومی (Indigenous) به معنای محلی، جابه جا نشده، ذاتی، مختص یک دیار، مردم، حیوانات، یا گیاهان ویژه یک کشور تعریف شده است.

اگر این مردمان، بومی این جزایر شناخته می‎شوند، چرا از نظر سفال و چهره با بقیه مناطق شرقی کره زمین که اکثر موهای لخت و قامت کوتاه و چشم‎های بادامی دارند، متفاوت هستند. مناطقی مانند چین و ژاپن و مغولستان، تایوان و هنگ کنگ و تایلند و کره شمالی و جنوبی  و...

و همچنین اگر سابقه چند هزار ساله برای حضور این مردمان جنگل نشین قائل هستیم، به چه علت جمعیت آن‎ها اکنون بسیار کم است. حتی کم‎تر از تعداد کل مهاجران بعدی به این سرزمین‎ها مانند چینی‎ها و هندیان.

و آثار حضور و تجمع چند هزار ساله آن‎ها را در کجای این سرزمین‎ها می‎توان پیدا کرد؟

‎شرقی‌ترین پیش‌رفتگی قاره آفریقا، منطقه‎ایست که به نام «شاخ آفریقا» شناخته می‎شود و به نظر می‎رسد مسلمانان این قاره از آن جا به منطقه‎ای که امروز «اندونزی» و «مالزی» نامیده می‎شود فرار کرده باشند. این منطقه از طریق «خلیج عدن» و «تنگه باب المندب» به سرزمین «یمن» وصل است و یکی از مناطقی است که پیام قرآن و دین اسلام از آن جا وارد آفریقا شده است.

تصویری از شاخ آفریقا

اما آن چه که موضوع مورد نظر این یادداشت است، پرسشی است در این باره که آیا این گریختگان آفریقایی از پس حمله ارتش صلیب، فقط به منطقه «اندونزی» و «مالزی» وارد شده‎اند یا گستره مهاجرت آن‎ها به مناطق دیگر آن منطقه نیز کشیده شده است.

نیمکره جنوبی شرق زمین، مملو از جزایر متعددی است که آثار و نشانه حضور دراز مدت تمدنی و تاریخی از جمعیت انسانی در آن به چشم نمی‎خورد.

از جزیره‌های میان استرالیا و امریکا، گروه غربی، ملانزی (به معنی جزیره‌های سیاه) و گروه شرقی، پُلی‌نزی (به معنی  جزیره‌های پرشمار) خوانده می‌شوند و میان آن‎ها بسیاری جزیره‌های کوچک وجود دارند که میکرونزی (جزایر ریز) نام گرفته‌اند. گاه برخی از جزیره‌های پلی‌نزی را بخشی از ملانزی هم به شمار آورده‌اند. تقریباً همه این جزایر در یکی دو قرن اخیر مستعمره بریتانیا بوده‎اند و حتی امروزه بعد از استقلال نیز همچنان تحت حاکمیت ملکه انگلیس اداره می‎شوند. به غیر از جزایر کالدونیای جدید که تحت حاکمیت فرانسه قرار دارد و زبان رسمی آن نیز فرانسه است. در کالدونیا غیر از 28 زبان محلی که در منطقه رایج است، همه مردم این جزیره می‎توانند به زبان فرانسه صحبت ‎کنند.

بزرگ‎ترین این مناطق، سرزمینی است که به کوچک‎ترین قاره جهان معروف است و امروز آن را به نام کشور «استرالیا» می‎شناسیم. در تاریخ نگاری رسمی، اروپاییان 300 -200 سال پیش با مهاجرت و قلع و قمع مردمانی قبیله نشین که «بومی» آن منطقه نامیده شده‎اند، کنترل این خطه را به عهده گرفته و سرانجام به طور دائم در آن جا مستقر شده و تشکیل کشور داده‎اند.

استرالیا سرزمینی تقریباً هموار است. ناحیه غربی آن را فلات غربی استرالیا تشکیل داده و در قسمت شرقی آن رشته کوه‌ وجود دارد و بین این دو، سرزمین پست و همواری قرار گرفته که بیش‎تر آن خشک و خالی از سکنه ‌است. و با وجودی که از نظر زمین‌شناسی کهن‎ترین خشکی جهان به‌شمار می‌آید، اکثر نواحی آن برای سکونت محل مناسبی نیست و بیش‎تر جمعیت آن در حاشیه ساحلی تمرکز دارد.

در استرالیا جمعیتی قبیله نشین و سیاه پوست وجود دارند که هنوز به شکل بدوی زندگی می‎کنند و مثل اندونزی و مالزی «بومی» این منطقه خوانده شده‎اند.

این «بومیان» استرالیا حدود نیم میلیون نفر تخمین زده شده‌اند که دو و نیم درصد جمعیت کل کشور را تشکیل می‌دهند. و بسیاری از آن‎ها هنوز فاقد شناسنامه هستند. تاریخ معاصر شاهد جنایت‎های فراوانی است که توسط ارتش بریتانیا علیه این «ساکنان اولیه استرالیا» صورت گرفته است.

پس از گذشت بیش از 200 سال، در فوریه ۲۰۰۸ دولت استرالیا به خاطر کشتار و آزار «بومیان» این سرزمین و تصاحب اراضی و املاکشان رسماً از آنان عذرخواهی کرد. اما همچنان و تا امروز از علت این جنایات و حمله به سرزمین استرالیا پرده برداری نشده تا مردم دنیا با حقایق تاریخی این سرزمین به گونه‎ای درست آشنا نشوند.

این تصویر از مراسم بومیان استرالیا در صد سال پیش است که یادآور تصاویری است که از قبیله نشینان آفریقایی در ذهن داریم.

این اسیران در زنجیر که در بدن‎هایشان ــ به دلیل سوء تغذیه ــ چیزی جز پوست و استخوان باقی نمانده، به نام «بومیان» استرالیا شناسایی شده‎اند. اما در این جا نیز درست مانند سرزمین اندونزی و مالزی با سفال و چهره و نژاد آفریقایی مواجه‎ایم.

 

مردانی از جزیره Bathurst در شمال استرالیا

اندام‎های بلند و ورزیده، موهای مجعد، بینی و لبان پهن و پوست کاملاً تیره از مشخصات نژادی بومیان آفریقاست.

حال در ادامه به تصاویری امروزی‎تر از این به اصطلاح «بومیان» استرالیا نگاهی بیندازیم:

 

به تصاویر این کودکان خردسال، زیبا و شیرین نگاه کنید که در فستیوال «گارما» در استرالیا شرکت کرده‎اند. اگر اسم استرالیا آورده نشود، بیننده آن را جشن قبیله‎ای در آفریقا تصور خواهد کرد.

Glen Namundja

هنرمند «بومی» استرالیایی

تاریخ نگاری یهودی دنیا چاره‎ای جز اقرار به این مطلب ندارد که این قبیله نشینان ساکن استرالیا پیش از حمله و استعمار این قاره، در حدود 200 سال پیش مسلمان بوده‎اند. اما همچنان به منشاء و سرچشمه واقعی ورود دین اسلام به این منطقه دور از دسترس و تقریباً خالی از سکنه در قرون گذشته اشاره‎ای نمی‎کند.

اما باید پاسخی برای این پرسش وجود داشته باشد که با چیدمان داستانیِ یهودیان در مورد تاریخ ملل و فرهنگ جهان جور دربیاید. 

«به گزارش خبرگزاری رسا، تعداد بومیان استرالیایی که با ترک مسیحیت روی به دین مبین اسلام می‌آورند، به سرعت در حال افزایش است.

بنابر گزارش جدید منتشر شده، بومیان استرالیا هر روز بیش از پیش به اسلام روی‌ می‌آورند و خواندن نوشته‌های «مالکوم ایکس»، فعال مسلمان سیاه‌پوست آمریکا، یکی از دلایل این گرایش است.

«ادم پوسامای»، استاد جامعه‌شناسی ادیان در استرالیا می‌گوید: تعداد بومیان مسلمان استرالیا از سال 2001 تا 2006 از حدود 600 نفر به 1000 نفر رسیده است.

وی می‌افزاید: این رقم نشان‌دهنده افزایش 70 تا 80 درصدی مسیحیانی است که به دین اسلام گرویده‌اند.
پروفسور پوسامای می‌گوید: بسیاری از بومیانی که به دین اسلام گرویده‌اند، به این مسئله به عنوان یک تغییر مذهب نگاه نمی‌کنند. بل که آن‌ را بازگشت به دین اصلی خود می‌دانند. چون معتقدند که با این اقدام به دین نیاکان خود که از دهه 1700 به دلیل تعامل با مسلمانان افغان و اندونزیایی مسلمان شده بودند، باز می‌گردند.

پوسامای همچنین خاطرنشان کرد که این افزایش گرایش به اسلام تحت تأثیر جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکایی در دهه 1960 و به ویژه سخنان «مالکم ایکس»، فعال مسلمان سیاه‌پوست آمریکا صورت می‌گیرد.

بومیان استرالیا، ساکنان اولیه قاره استرالیا هستند که سیاه‌پوستند و ده‌ها هزار سال پیش از ورود اروپاییان به این سرزمین در آن جا سکونت داشتند.» (خبرگزاری رسا، ۳ دی ۱۳۹۲، کد خبر: ۱۹۳۰۸۵)

در ورژن یهودی این قصه، «بومیان» استرالیا، از چند هزار سال پیش در این منطقه ساکن بوده. و احتمالاً توتم پرست بوده‎اند. اما ماهیگیران مسلمان اندونزیایی در پی شکار «خیار دریایی» ــ که در آشپزی چینی!!! بسیار کاربرد دارد ــ  از شهر «ماکاسار» اندونزی، به آب‎های شمالی استرالیا وارد می‎شدند، و به این ترتیب دین اسلام را وارد استرالیا، و به خصوص منطقه قبیله نشین  arnhemland   کردند.

نقشه شهر ماکاسار اندونزی و منطقه قبیله نشین شمال استرالیا

به این ترتیب این قبیله نشینان، به سبب تماس دائمی که با مسلمانان خارجی داشتند به اسلام گرویده‎اند. قایق‎های سنتی اندونزیایی که praus   نامیده می‎شود، و مسلمانان اندونزیایی سوار بر آن‎ها از شهر ماکاسار makassar  به شمال استرالیا می‎آمدند، با بومی‎های استرالیا وصلت می‎کردند. سند این ادعا تصویری نقاشی شده بر دیواره غاری است که به اعتقاد آن‎ها قدمت تاریخی دارد.

نقاشی غاری در arnhem land   در شمال استرالیا از تصویر قایق‎های اندونزیایی، معروف به prau

این نقاشی کودکانه بر دیواره یک غار، سند حضور ماهیگیران اندونزیایی در استرالیا و ظهور دین اسلام در شمال این سرزمین از طریق آن‎ها است. این ماهیگیران در استرالیا ماندند، ازدواج کردند و باورها و اسطوره‎های «بومیان» استرالیا را با «اسلام» تحت تأثیر قرار دادند. 

اما آن‎ها نمی‎دانند چه زمانی ماهیگیران ماساکار به استرالیا رسیدند. بعضی تاریخ نگاران اواسط قرن 18، بعضی دیگر قرن 17 و دیگر گروه‎ها قرن 15 را  پیشنهاد می‎دهند. و چون در روی زمین سندی در این باره ندارند، از روی هوا نظر می‎دهند.

به عقیده این تاریخنگاران، اگر به شمال شرقی استرالیا و به منطقه arnhem land بروید، ردپای فرهنگ دین اسلام را در آوازها، نقاشی‎ها، رقص و مراسم کفن و دفنشان  می‎بینید و مناجات الله را در زبان محلی‎شان می‎شنوید. وجود و حضور دین اسلام در بین این قبایل، از مدت‎ها قبل از ورود ارتش بریتانیا به این منطقه غیر قابل انکار است.

تصویر خاله حلیمه مسلمان استرالیایی که پدرش  یک صیاد مروارید اندونزیایی بوده. چهره دو رگه آفریقایی و شرق آسیایی او یادآور چهره مسلمانان اندونزی است.

تاریخ‎نگاران جدا از داستان ماهیگیران اندونزیایی، گسترش دین اسلام در میان این قبیله نشینان را به حضور صیادان مروارید مالایی از سرزمین مالزی و شتربانان افغان که بعدها به استرالیا سرازیر شده و با شترهای خود شمال و جنوب این سرزمین خشک را درمی‎نوردیدند و به عنوان نیروی کار در ساخت راه آهن سراسری استرالیا نیز شرکت داشتند، ربط می‎دهند.

اما همین مورخان انکار نمی‎کنند که استعمارگران انگلیسی بعد از ورود به استرالیا، توسط میسیونرهای مسیحی خود، این قبیله نشینان را با خشونت و کشتار وادار به گرایش به مسیحیت کردند.

از آن جا که بنیان اندیشی سال‎ها پیش چیدمان پازل یهودیان را در مورد تاریخ ملل جهان به هم زده است و امروز می‎دانیم مردمی که به سرزمین خالی از سکنه اندونزی و مالزی وارد شده‎اند و  گروهی از آن‎ها از اندونزی به سواحل شمالی استرالیا رسیدند، مسلمانان فرار کرده آفریقا هستند که باورهای اسلامی را مستقیم از آفریقا همراه خود به این مناطق آورده‎اند. آن‎ها حدود 400 - 300 سال پیش از دست تجاوز و حمله ارتش صلیبیان که به عنوان بازوی نظامی یهود عمل می‎کردند، به جزایر خالی از سکنه و انتهایی کره زمین رسیدند و جان خود را نجات دادند. اما دوباره در قرون بعد با تجاوز همان گروه‎ها این بار در سرزمین جدیدشان رو به رو شده‎اند. به نظر می‎رسد که مسلمانان در هیچ جای کره زمین از دست کینه تاریخی یهودیان در امان نیستند. 

از طرف دیگر دولت استرالیا در ابتدای قرن بیستم  تا دهه 60 و 70 میلادی آن قرن، سیاست ربودن و جدا کردن کودکان سیاه پوست  از خانواده‎هایشان را برای جذب و ادغام در جامعه اجرا می‎کرد. و این کودکان آفریقایی را به پرورشگاه‎ها و بعد به خانواده‎های مسیحی سفید پوست می‎سپرد تا در فرهنگ غالب مسیحی بزرگ شوند. جالب است که امروزه دولت آلمان همین سیاست را در مورد مهاجران ترکیه‎ای مقیم این کشور اجرا می‎کند.  کشور آلمان جمعیت مهاجر زیادی از کشور ترکیه را پذیرفته که همگی مسلمان هستند. ظرف سال‎های گذشته، دولت آلمان تعداد فراوانی از کودکان ترک را  به بهانه‎های مختلف از خانواده‎هایشان جدا کرده و آن‎ها را پدر و مادر مناسبی برای این کودکان نمی‎شناسد.  سپس این کودکان ترک برای سرپرستی به خانواده‎های آلمانی سپرده می‎شوند تا مسیحی بزرگ شوند و جمعیت مسلمانان این کشور در سال‎های آینده زیاد نشود. 

Archie Roach خواننده معروف استرالیایی که در کودکی از خانه‎اش ربوده شد و به پرورشگاه و بعد به خانواده‎های سفیدپوست سپرده شد. آیا نژاد آفریقایی او  قابل انکار است؟

امروزه پس از 200 سال آمار گرایش و برگشت به دین اسلام  در میان این به اصطلاح «بومیان» استرالیا در حال افزایش است. شخصیت و نقش مالکوم ایکس در جنبش حقوق مدنی آفریقایی تبارهای امریکا، بسیار در بین  سیاه پوستان استرالیا طرفدار پیدا کرده است و بسیاری از آن‎ها  تحت تأثیر جنبش او، دوباره از مسیحیت اجباری‎ به اسلام برگشته‎اند. آن‎ها پیام اسلام را به عنوان شفایی بر دردهای روانی‎شان که در شرایط بعد از استعمار اروپاییان به وجود آمده، می‎دانند. میسیونرهای مسیحی بعد از ورود به استرالیا سیاست تک فرهنگی که همان فرهنگ ایده‎آل سفیدپوستان بود را به این قبیله نشینان مسلمان تحمیل کردند. از نظر آن‎ها این سیاهان، مردان وحشی و خشمگینی بودند که به وسیله سفیدپوستان  متمدن شده، به مسیحیت گرویده و با نُرم زندگی سفیدپوستان آداپته شده بودند. 

اما خدای قرآن معتقد است بشر را از ملت‎ها و نژادها و قبائل گوناگون آفریده که همه با هم برابرند. این واحد بودن در عین این همه تنوع نژادی و فرهنگی انسان‎ها، برای مردمی که در سرزمینی با سابقه استعماری زندگی می‎کنند، به عنوان طریقه‎ای که نیازهای روحی و اجتماعی آن‎ها را مرتفع می‎سازد، جذابیت دارد. آن‎ها فکر می‎کنند گرایش به اسلام، گرایش به تشابهاتی در ریشه فرهنگ گذشته خود آن‎هاست. این مردان سیاه پوست عصبانی از گذشته و وضعیت امروز خود به این پیام اسلام که عدالت در نهایت برقرار خواهد شد و ظالمین به سزای اعمال خود می‎رسند ایمان آورده‎اند. و پرهیز از الکل و مواد مخدر و قمار، نقش مثبتی در زندگی این مردم فقیر، بعد از گرایش به اسلام ایفا کرده است.

******************************************

بعد از گذر از سرزمین استرالیا در قسمت شمال شرق به پاپوآ گینه نو می‎رسیم. سرزمینی که به خاطر اردوگاه‎های پناهجویانش معروف است، که در آن دولت استرالیا پناهجویانی را که به طور غیرقانونی به سواحل این کشور وارد می‎شدند بازداشت و به اردوگاه‌های پناهجویی در جزیره مانوس متعلق به پاپوآ گینه نو نگهداری می‌کرد. بیش‎تر این پناهجویان از کشورهای اسلامی بودند و در شرایط بسیار بدی در این اردوگاه‎ها نگهداری می‎شدند.

این کشور در زمره «چندفرهنگی‌ترین» کشورهای جهان قرار دارد و مردم آن از قبایل بسیار زیاد و متفاوتی تشکیل شده‌اند که قوم پاپوآ بزرگ‌ترین آن‌ها است. این کشور 8 میلیونی بیش‎ترین تعداد زبان‌های رایج در میان کشورهای جهان را دارد‎. در این کشور بیش از 800  زبان گوناگون وجود دارد‎. چون جمعیت آن قبیله نشین است و تنها 20 درصد جمعیت آن شهرنشین شده‎اند. و بقیه در روستاهایی پراکنده بین صدها جزیره مجزا از هم زندگی می‎کنند. وجود این همه زبان متفاوت و بیگانه از هم نشان دهنده این است که این مردم از قبایل مختلف هستند که به تازگی به این منطقه مهاجرت کرده‎اند. اگر سابقه چند هزار ساله برای حضور آن‎ها در این جغرافیا قائل باشیم، این همه بیگانگی از یکدیگر معنا نخواهد داشت. درست مانند سرزمین ایران و هندوستان که همگی جمعیت این دو کشور نیز با مذاهب و زبان‎ و فرهنگ‎ و نژادهای گوناگون و بیگانه از هم، مهاجرینی تازه وارد هستند و هنوز به مرحله تشکیل یک ملت نرسیده‎اند. در آمارهای رسمی 96 درصد از مردم پاپوآ گینه نو مسیحی هستند. و تعداد مسلمانان آن چهار هزار نفر برآورد شده است.

پاپوآ گینه نو همچنین کشوری فقیر و کاملاً روستایی است و بسیاری از نقاط آن را هنوز جنگل‌های دست‌نخورده و زیستگاه قبایل ابتدایی دور از تماس با تمدن امروزی تشکیل می‌دهد.

بر اساس شواهد باستان‌شناسی یهودی: «انسان‌ها ابتدا در حدود چهل و دو  تا چهل و پنج هزار سال پیش به پاپوآ گینه نو وارد شدند!!! آن‎ها از نوادگان یکی از امواج اولیه مهاجرت انسانی بودند که از آفریقا خارج شدند.

واژه پاپوآ از یک اصطلاح محلی گرفته شده که ریشه آن مشخص  نیست. واژه گینه نو را کاشف اسپانیایی اینیگو اورتیز درتز برای این محل به کار برده ‌است. او در سال ۱۵۴۵ همانندی‌هایی میان مردمی که در کرانه‌های گینه در آفریقا دیده بود با مردم این محل مشاهده کرد و به این خاطر این سرزمین را گینه نو نامید. واژه گینه واژه پرتغالی است که در اصل معنی «سرزمین سیاهان» می‌دهد».

حداقل جای امیدواری است که مابین این همه گزافه‎گویی‎های تاریخی به منشاء آفریقایی نژاد این مردم اعتراف می‎کنند. اما همین تاریخ نگاری یهودی گینه نو را از مناطقی می‎داند که تا همین اواخر آدمخواری در بسیاری از نقاط کشور به عنوان بخشی از آیین‎های مربوط به جنگاوری و از آن خود کردن روح و قدرت دشمن رواج داشته است. و شاهد این ادعا هم البته چند اروپایی هستند که صحنه آدم‎خواری این مردم همراه داستان‎های عجیب و غریب به چشم دیده‎اند. مثلاً در سال 1901 در جزیره گوآریباری در خلیج پاپوآ، هری داونسی که البته یک مبلغ مسیحی بود در خانه‎های قبایل این جزیره ده هزار جمجمه!!!! انسان پیدا کرده است که آن را نشان دهنده آیین‎های گذشته شکار انسان در منطقه دانسته.

و لابد یکی یکی تمام جمجمه‎ها را نیز با انگشت شمرده و به رقم ده هزار تا رسیده. خانه‎های این مردم قبیله نشین که از برگ و چوب درختان ساخته می‎شود، برای خودشان جای کافی ندارد. چه برسد به انبار ده هزار جمجمه انسان.

در طی قرون گذشته انگلیسی‎ها  این منطقه را نیز به زور به یک سرزمین مسیحی تبدیل کردند و مسلمانان این کشور را همچون همیشه تحت فشار قرار دادند. اما این جا هم نفوذ دین اسلام در بین این جنگل نشینان همچنان در حال گسترش است. در سال 1975 وقتی پاپوآ استقلال پیدا کرد، جمعیت مسلمانان را تنها 120 نفر شناسایی کردند. و در سال 2012 بومیان مسلمان شده را 5000 نفر تخمین می‎زدند. البته که در این جا هم اذعان نمی‎دارند که قبایل جنگل نشین این منطقه از اول مسلمان بوده‎اند و بیش‎ترشان از پاپوای غربی که متعلق به اندونزی است به این مناطق وارد شده‎اند.

مقامات دولتی پاپوآ از ابتدای تشکیل این کشور، با مهاجرت گروه‎های مسلمان از کشورهای اطراف به این سرزمین مخالفت می‎کردند. در 1982 نخست وزیر وقت در پیام رادیویی خطاب به مردم کشورش گفت: اجازه نمی‎دهد اسلام به خاک کشورش وارد شود. چون مسلمانان  افراط گرایی را ترویج و باعث تضاد در فرهنگ گینه نو می‎شوند. اسلام خطر بزرگی برای آرامش و وحدت این ملت بزرگ!!! است. گسترش اسلام مثل یک بمب برای آینده پاپوآ است و پاپوآ باید مسیحی بماند. دم و دستگاه کلیسا نیز در پاپوآ که به واقع به همه شئونات زندگی مردم این سرزمین کار دارند و در همه چیز دخالت می‎کنند، با ورود مسلمانان به خاک این کشور مخالفت می‎کردند. رفتارهایی که خلاف قانون اساسی کشور است که به تقلید اروپاییان، برای همه شهروندان، آزادی مذهب و بیان و اندیشه قائل است.

مراسم الحاق جنوب شرقی گینه نو به مستمرات انگلستان. سال 1884 میلادی. به تصاویر این سیاه پوستان نگاه کنید که حتی لباس زیر هم به تن ندارند.

این هم تصاویر دیگری از همان قبیله نشینان در حوالی همان سال‎ها که «بومی» این مناطق خوانده شده‎اند و لابد چند هزار سال کنار همین آب با شاخه درخت فقط دامن و سرپناه برای خود درست کرده‎اند و بس.

رودخانه لورنتس گینه نو، عکس از سومین هیئت اعزامی تحقیق و کاوش به جنوب گینه نو 1912 میلادی.

 

 

و حالا به تصاویر امروزی همان قبیله نشینان نگاه کنید که نژاد آفریقایی آنان برای هر کس که عقل و هوش خود را در میان صفحات تاریخ نوشته‎ شده توسط یهودیان گم نکرده باشد، غیرقابل انکار است.

و چهره این دختران پاپوآ گینه نو که شهرنشین هستند.

حال بعد از گذر از منطقه گینه نو به جزایر سلیمان می‎رسیم. این نام از نام «سلیمان» پادشاه ثروتمند کتاب مقدس گرفته شده. که به گمانی اشتباه این اسم را به این منطقه داده‎اند. بنابر این فرض که مردم قبیله نشین این جزایر دارای ثروت‎های زیادی بوده‎اند. یکی دیگر از مزخرف گویی‎های معمول تاریخی اروپاییان که شنیدن آن‎ها برای ما تبدیل به عادت شده است. 

میسیونرهای مسیحی در 1898 اولین بار به جزایر سالومون رسیدند و 70 درصد این جامعه را نیز بنا به ادعای خودشان مسیحی کرده‎اند. این سرزمین بعدها برای اروپاییان به بازار تجارت کاکائو و نارگیل و معدن مس تبدیل شد. اما چهره به اصطلاح بومیان این سرزمین نیز خبر از مهاجرت قبایل آفریقایی به این سرزمین دارد.

دیدار نخست وزیر جزایر سلیمان از تایوان 2016

 

بخشی از جمعیت سیاه پوست این سرزمین (حدود 5 تا 10 درصد) به خصوص کودکان، موهای بلوند دارند که در بین مردم شرق آسیا و حتی آفریقا پدیده‎ای نادر است.

عده‎ای علت آن را به تابش نور خورشید یا رژیم غذایی سرشار از ماهی و خوراکی‎های دریایی ربط می‎دهند. گروهی آن را به یک تک ژن که معلوم نیست از کجا آمده، و گروهی دیگر از طریق انتقال جریان ژنی که این صفت را به وسیله کاوشگران اروپایی، تجار و کسانی که در قرون گذشته از منطقه دیدن کرده‎اند، می‎دانند.

جزیره فیجی مجموعه‎ای از 330 جزیره است که تنها صد جزیره آن مسکونی است. نیمی از جمعیت فیجی هندی تبار هستند که از 1880 تا 1919 به وسیله انگلیسی‎ها برای کار در مزارع نیشکر به این منطقه آورده شده‎اند. فیجی در قرن 19 و 20 مستمره بریتانیا بود و در 1970 استقلال پیدا کرد. اما هندی ها صنعت و تجارت و سوپرمارکت ها و تاکسی رانی و بخش پزشکی و... را در کشور در دستان خود دارند. و کلیسا همه کاره این مردم است و در همه امور زندگی مردم دخالت دارد. حتی مدارس فیجی نیز زیر نظر کلیساها اداره می‎شود.

داستان‎های مربوط به آدم‎خواری مردم این منطقه نیز همچنان رواج دارد. و صفتی که تنها برازنده پیروان صلیب و یهوه است، به مردم این منطقه نیز نسبت داده شده. دلیل آن وجود استخوان‎هایی در آثار باقی مانده غذاهای جنگل نشینان این منطقه است.

سیاه پوستان بومی خطاب شده این منطقه، درست مانند اندونزی و مالزی، مردمی بسیار صلح‎جو و آرام و خندان  هستند. در مورد هیچ چیز عجله‎ای ندارند و همیشه و در همه حال لبخند به لب‎هایشان می‎بینید. برخلاف هندی‎های ساکن این منطقه. 

همچون همیشه آمار مسلمانان قبیله نشین فیجی نیز هرگز به درستی اعلام نشده است.

 

تصویری از بومیان وانوآتو، مالکوتا در غرب فیجی، چهره این بومیان نیز حکایت از تبار آفریقایی آنان دارد.

تاریخ نگاران در داستان‎های نوع یهودیشان، یک دریانورد پرتغالی یا هلندی سرگردان که معلوم نیست آن جا دنبال چه می‎گردد را به کشف این جزایر در حدود 400 سال پیش می‎فرستند. اما تا 200 سال بعد از این کشف هم خبری از سفر به این مناطق نیست. و بعد از 200 سال، ناگهان سروکله ارتش بریتانیا پیدا می‎شود و سپس نوبت صلیب به دستان مسیحی است تا مردم بی‎فرهنگ و به زعم خودشان عقب افتاده این مناطق را به مسیحیت، «دعوت» و در اصل «مجبور» کنند. با وجودی که در این کشور یک خانم ایرانی بهایی توانسته با آزادی کامل پایگاهی برای تبلیغ بهائیت در فیجی دایر کرده و عده‎ای را نیز بهایی کند، اما مسلمانان همواره مورد ستم و هجوم ارتش کلیسا بوده‎اند.

تاریخ نگاری یهودی دنیا توضیح نمی‎دهد که چه طور این مردم همیشه خندان و آرام و صلح‎جو، روزگاری آدم خوار بوده‎اند. در اصل صفت آدم خواری برازنده پیروان صلیب و یهوه است که به این مردم فرار کرده به جزایر انتهای زمین یک بار دیگر هجوم آورده تا پهنه اقیانوس آرام را به محیطی ناآرام برای این مردمان مسلمان تبدیل کند.

امروزه این جو ناآرام در سرزمین کشمیر نیز در جریان است. مسلمانان تحت فشار و تجاوز ارتش بریتانیا در هند به کوهستان‎های شمالی این شبه قاره گریختند که امروز به نام منطقه «کشمیر» می‎شناسیم. جدایی پاکستان از هند، آغاز مناقشات دو کشور هند و پاکستان بر سر مالکیت این منطقه بوده است که در سایه آن، جنگی تمام نشدنی و همچنان علیه مسلمانان در این منطقه در جریان است.

و تا زمانی که مسلمانان جهان به ریشه این دشمنی و کینه پی نبرند و دشمن اصلی خود را که به فرموده قرآن دشمن همه بشریت است به درستی نشناسند، امیدی به بهبود وضعیت آن‎ها در جهان نمی‎رود.

تنها عامل دوام و پایداری این مردم تا به کنون، ایمان به وعده‎های الهی است و این که همواره یکتاپرستان را به تمام جهان برتری داده و پیروز گردانیده و ستمگران و مشریکن را وعده عقوبت اخروی داده و بندگان صالح خود را تنها میراث‎بران زمین خطاب نموده...