سردمداران مقاومت

 پیشکش به مردم غیور افغانستان  که حماسه تکرار نشدنی تاریخ معاصرند و به احمدشاه مسعود که در زمین پر از آشوب ما جای خالی اش به شدت محسوس است.

-------------------------------------------

پیوسته برای ما مردم عام این سوال پیش آمده که جستجوگران عدالت و آزادی در سراسر جهان با کدام محرک سلاح به دست گرفته و یا بر خود مواد انفجاری می بندند و به میان مواضع دشمن می روند. آنها می دانند که با مرگ خود هرگز شاهد پیروزی راهی که درآن قدم گذاشته اند نخواهند بود. با این همه به نیت برقراری عدالت و آزادی درجهان جان خود را فدا می کنند و ازمرگ نمی هراسند.

در دنیایی که یهودیان با زیاده طلبی های خود بنا نهاده اند، مواجهه هرروزه با چنین انسانهای ازجان گذشته ای اجتناب ناپذیرشده است. رفتار وعملکرد این گروه های مبارز صورتی ازانتقام کشی دارد و به نظر می رسد جان دادن در راه آرمان ها بسیارآسان شده است.

اینک در صف این آزادگان مجاهد، با مسلمانان نوجوانان و نسل جدید تبعه کشورهای اروپایی رو به رو می شویم که در فرهنگ مرفه غربی پرورش یافته اند و گرچه خاطره ای از ظلم و ستمی که بر اجدادشان در آسیا و افریقا رفته ندارند، با این همه ازرفاه وتحصیلات عالی و زندگی درغرب چشم می پوشند و اسلحه به دست می گیرند.

نگاهی به کارنامه اعمال مشرکین در500 سال اخیر پاسخ قانع کننده ای به علت شکل گیری این پدیده می دهد که محتوایی جز جنایت و نسل کشی مستمر ندارد. تاریخ معاصریاد بخش بزرگی از این رده قهرمانان را در حافظه خود ثبت کرده. نگاهی کوتاه به احوال، نام و نمونه هایی ازآن ها، نکته های جالب توجهی را درباره شیوه حیات و مبارزات شان پیش چشم ما قرار می دهد.

«هوشی مین» در جوانی برای ادامه تحصیل به اروپا رفت و درآنجا با سوسیالیسم آشنا شد. دربازگشت به کشورش ویتنام، به عناوین مختلف به قسمت های مختلف آن سرزمین سفر کرد و از نزدیک با مردم و افکار وعقاید و سطح زندگی و معیشت آنان آشنا شد و تلاش کرد جامعه خود را به درستی بشناسد.

هوشی مین پس از تاسیس تشکیلات سیاسی، از مردم بدون توجه به باورها و اعتقادات قبلی آنان دعوت کرد تا در مبارزه علیه استعمار فرانسه به او بپیوندند. می دانید که در آسیای شرقی مفهومی به نام  «خدا»  وجود ندارد و مردم این مناطق بت پرست اند.

اما آنها به دعوت هوشی مین لبیک گفتند و به او ملحق شدند.

هوشی مین به باورها وفرهنگ های مختلف سرزمین خود احترام می گذاشت و با رعایت خصوصیات ملی جامعه و احترام به مذهبشان، ازآنان کمک می خواست. مردم هم دعوت او را پذیرفتند و در نهایت فرانسویان و بعد سربازان امریکایی را از ویتنام فراری دادند.

نهضت «ویت مین» تا جایی موجب وحدت ملی شد که در دوران جنگ با امریکا یک راهب بودایی خود را در خیابان آتش می زد تا منافع «هوشی مین» کمونیست  تامین شود.

هوشی مین را می توان با دکتر تقی ارانی در ایران مقایسه کرد. ارانی هم در اروپا تحصیل کرده و همان جا با سوسیالیسم آشنا شده بود، ولی دربازگشت به وطن در نشریه دنیا در باب عقب ماندگی مردم خود می نوشت و به مذهب و اعتقادات آنها با نظرتحقیرمی نگریست. او در مقاله عرفان و اصول مادی به تفکرات مذهبی جامعه ایران به شدت تاخته بود. در نهایت دعوت او به مبارزه علیه ظلم رضاشاهی برد مردمی پیدا نکرد و تنها عده اندکی را جمع و جذب کرد که بعدها به  53 نفر معروف شدند.

با دستگیری آنها توسط پلیس نظمیه رضاشاه، این 53 نفر بلافاصله ارانی را لو دادند وبه این ترتیب موجبات اعدام او را فراهم آوردند.

بی اعتنایی به مردم و نیروی تاریخ ساز آنان همین نتیجه را به بار خواهد آورد . برای ارانی یک گروه 53 نفری باقی ماند که در نهایت سرش را زیر آب کردند. اما برای هوشی مین یک ملت به جا ماند که نامش را تا ابد همچنان زنده نگه داشته اند.

ارتش امریکا در جنگ با ویتنام وحشیانه ترین چهره خود را به مردم دنیا نشان داد ودر نهایت توسط خود شهروندان امریکا نیز مورد سرزنش قرار گرفت.

وو نوین جیاپ

ژنرال جیاپ نیز قهرمان استقلال ویتنام درجنگ با استعمارفرانسه وقهرمان جنگهای پارتیزانی دربرابرارتش مدرن امریکاست. این نابغه نظامی ویتنام که فرزند یک کشاورزبود - بدون این که آموزشهای نظامی دیده باشد - پایه های ارتش مردمی ویتنام را بنا نهاد.

در نبرد مشهور « دین بین فو» در 1954 ارتش فرانسه را شکست داد. شکستی که به پایان استعمار فرانسه برهندوچین منجر شد. او درزمان جنگ امریکا و متحدانش علیه ویتنام نیز فرمانده نیروهای ویتنام شمالی بود. این جنگ نیز به شکست امریکا و خروجش از ویتنام جنوبی منجر شد.

جیاپ در دولت هوشی مین مدتی وزیر کشورو فرمانده ارتش بود و سرانجام در سن 102 سالگی دربیمارستان نظامی هانوی به علت کهولت سن درگذشت.

وی معتقد بود جنگ پارتیزانی سلاح مدرن را مغلوب خواهد کرد.

جیاپ که رهبری ارتش ویت کنگ (نیروهای مردمی ویتنام) را به عهده داشت، متوجه شده بود که با حملات کلاسیک نمی تواند دین بین فو را تسخیر کند. آنها قطعات توپخانه را از تپه ها بالا می بردند و آنجا به هم مونتاژ می کردند و سپس در یک لحظه تمامی این توپ ها با هم به پایگاه فرانسوی ها در «دین بین فو» شلیک شد.  

این پیروزی ویتنامی‌ها، فرانسه را مجبور کرد درکنفرانس ژنو به استقلال ویتنام (وهمچنین کامبوج و لائوس) رضایت دهد. در این موافقت‌نامه ویتنام موقتاً به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم گشت.

درزمان جنگ ویتنام و امریکا خبری دررسانه های دنیا پخش شد با این مضمون که:

( زنبورهای ویتنامی با سربازان امریکایی می جنگند).

بعدها ارتش ویت کنگ درباره این مسئله توضیح داد. ظاهرا دهقانان ویتنامی با لباس سربازان امریکایی کندوهای عسل را دستکاری و زنبورها را خشمگین می کردند. زنبورها به لباس سربازان ارتش امریکا حساس شده بودند و در جنگل به آنها حمله می کردند.

ژنرال وو نگوین جیاپ (Vo Nguyen Giap)، قهرمان استقلال ویتنام از فرانسه و قهرمان جنگ‌های پارتیزانی ویتنامی‌ها در برابر ارتش مدرن آمریکا بود.

براساس گزارش دویچه وله، ژنرال جیاپ از سال 1945 تا 1980 سمت وزیر دفاع ویتنام شمالی را برعهده داشت و چه در دوران مبارزه برای استقلال از فرانسه و چه در جنگ طولانی مدت آمریکا علیه ویتنام به عنوان یکی از فرماندهان ارشد، نقشی کلیدی در جنگ داشت.

ژنرال جیاپ، معروف به «نابغه نظامی ویتنام» در نبرد مشهور «دین بین فو » در سال 1954 نیروهای فرانسوی را در هندوچین شکست داد. شکستی که به پایان استعمار فرانسه بر هندوچین منجر شد.

در زمان جنگ 1960 تا 1975  آمریکا و متحدانش علیه ویتنام  نیز وی فرماندهی نیروهای ویتنام شمالی را برعهده داشت. این جنگ به شکست آمریکا و خروجش از ویتنام جنوبی منجر شد.

جیاپ در دولت هوشی‌مین مدتی به عنوان وزیر کشور نیز فعالیت کرد و فرماندهی ارتش را هم برعهده داشت. او بعد از هوشی مین به عنوان رهبر دوم ویتنام در هر دو جنگ استقلال و جنگ با آمریکا به شمار می‌رفت.

جیاپ که فرزند یک زمین‌دار ورشکسته بود، در خانه‌ی یک خانواده‌ی ثروتمند فرانسوی بزرگ شد و به دور از آموزش‌های کمونیستی در کالج امپراتوری «هوئه» تحصیل کرد. او در دانشگاه هانوی فلسفه و حقوق خواند و بدون این‌که آموزش علمی نظامی ببیند، پایه‌های ارتش مردمی ویتنام را گذاشت.

جیاپ مدتی نیز در دانشگاه فلسفه آموزش داد، اما ترجیح می‌داد به جای مدرس فلسفه یا حقوق‌دان، خود را به عنوان سرباز خود تعلیم‌دیده معرفی کند. شیوه‌های نظامی که جیاپ در دو جنگ استقلال از فرانسه و جنگ با آمریکا به کار برد، بسیاری از مردم ویتنام را جذب ارتش مردمی کرد.

ژنرال جیاپ از سال 1935 به شکل رسمی وارد حزب کمونیست ویتنام شد و وقتی 4 سال بعد فرانسه این حزب را غیرقانونی اعلام کرد، برای مدتی به چین گریخت. او در چین به عنوان نماینده‌ی منصوب هوشی‌مین فعالیت می‌کرد و فرماندهی ویت‌کنگ‌ها را عهده‌دار بود.

قهرمان جنگ‌های چریکی و پارتیزانی

جیاپ به شیوه‌های پارتیزانی در جنگ باور داشت و تاکید داشت که شیوه‌های پارتیزانی، سلاح مدرن را مغلوب خود خواهد کرد. او فرماندهی مهم‌ترین نبردهای ویتنام و آمریکا را برعهده داشت و پیروزی‌های نظامی بسیاری را با فرماندهی خود ثبت کرد.

نگوین جیاپ بعد از آن‌که در آخرین هفته‌های جنگ در سال 1973 ارتش تحت فرماندهی‌اش در نبرد «استر» شکست خورد، از مقام فرماندهی ارتش کناره‌گیری کرد.

بعدتر در سال 1982 از عضویت در حزب کمونیست ویتنام نیز کناره‌گیری کرد. نامش اما به عنوان یکی از مهم‌ترین قهرمانان نظامی در تاریخ ویتنام باقی مانده است و مدال «ستاره طلایی» که عالی‌ترین نشان افتخار ویتنام است، به او تعلق گرفت.

مردم ویتنام از او به عنوان یک قهرمان اسطوره ای یاد می‌کنند و همواره او را ستایش کرده‌اند.

ژنرال جیاپ روز جمعه، در سن 102 سالگی در بیمارستان نظامی هانوی در اثر کهولت سن درگذشت.

- See more at: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920714001547#sthash.wwQ7tgdI.dpuf

ژنرال جیاپ از سال 1945 تا 1980 سمت وزیر دفاع ویتنام شمالی را برعهده داشت و چه در دوران مبارزه برای استقلال از فرانسه و چه در جنگ طولانی مدت آمریکا علیه ویتنام به عنوان یکی از فرماندهان ارشد، نقشی کلیدی در جنگ داشت.

ژنرال جیاپ، معروف به «نابغه نظامی ویتنام» در نبرد مشهور «دین بین فو » در سال 1954 نیروهای فرانسوی را در هندوچین شکست داد. شکستی که به پایان استعمار فرانسه بر هندوچین منجر شد.

در زمان جنگ 1960 تا 1975  آمریکا و متحدانش علیه ویتنام  نیز وی فرماندهی نیروهای ویتنام شمالی را برعهده داشت. این جنگ به شکست آمریکا و خروجش از ویتنام جنوبی منجر شد.

جیاپ در دولت هوشی‌مین مدتی به عنوان وزیر کشور نیز فعالیت کرد و فرماندهی ارتش را هم برعهده داشت. او بعد از هوشی مین به عنوان رهبر دوم ویتنام در هر دو جنگ استقلال و جنگ با آمریکا به شمار می‌رفت.

جیاپ که فرزند یک زمین‌دار ورشکسته بود، در خانه‌ی یک خانواده‌ی ثروتمند فرانسوی بزرگ شد و به دور از آموزش‌های کمونیستی در کالج امپراتوری «هوئه» تحصیل کرد. او در دانشگاه هانوی فلسفه و حقوق خواند و بدون این‌که آموزش علمی نظامی ببیند، پایه‌های ارتش مردمی ویتنام را گذاشت.

جیاپ مدتی نیز در دانشگاه فلسفه آموزش داد، اما ترجیح می‌داد به جای مدرس فلسفه یا حقوق‌دان، خود را به عنوان سرباز خود تعلیم‌دیده معرفی کند. شیوه‌های نظامی که جیاپ در دو جنگ استقلال از فرانسه و جنگ با آمریکا به کار برد، بسیاری از مردم ویتنام را جذب ارتش مردمی کرد.

ژنرال جیاپ از سال 1935 به شکل رسمی وارد حزب کمونیست ویتنام شد و وقتی 4 سال بعد فرانسه این حزب را غیرقانونی اعلام کرد، برای مدتی به چین گریخت. او در چین به عنوان نماینده‌ی منصوب هوشی‌مین فعالیت می‌کرد و فرماندهی ویت‌کنگ‌ها را عهده‌دار بود.

قهرمان جنگ‌های چریکی و پارتیزانی

جیاپ به شیوه‌های پارتیزانی در جنگ باور داشت و تاکید داشت که شیوه‌های پارتیزانی، سلاح مدرن را مغلوب خود خواهد کرد. او فرماندهی مهم‌ترین نبردهای ویتنام و آمریکا را برعهده داشت و پیروزی‌های نظامی بسیاری را با فرماندهی خود ثبت کرد.

نگوین جیاپ بعد از آن‌که در آخرین هفته‌های جنگ در سال 1973 ارتش تحت فرماندهی‌اش در نبرد «استر» شکست خورد، از مقام فرماندهی ارتش کناره‌گیری کرد.

بعدتر در سال 1982 از عضویت در حزب کمونیست ویتنام نیز کناره‌گیری کرد. نامش اما به عنوان یکی از مهم‌ترین قهرمانان نظامی در تاریخ ویتنام باقی مانده است و مدال «ستاره طلایی» که عالی‌ترین نشان افتخار ویتنام است، به او تعلق گرفت.

مردم ویتنام از او به عنوان یک قهرمان اسطوره ای یاد می‌کنند و همواره او را ستایش کرده‌اند.

ژنرال جیاپ روز جمعه، در سن 102 سالگی در بیمارستان نظامی هانوی در اثر کهولت سن درگذشت.

- See more at: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920714001547#sthash.ypfuvj2Q.dpuf

ژنرال جیاپ از سال 1945 تا 1980 سمت وزیر دفاع ویتنام شمالی را برعهده داشت و چه در دوران مبارزه برای استقلال از فرانسه و چه در جنگ طولانی مدت آمریکا علیه ویتنام به عنوان یکی از فرماندهان ارشد، نقشی کلیدی در جنگ داشت.

ژنرال جیاپ، معروف به «نابغه نظامی ویتنام» در نبرد مشهور «دین بین فو » در سال 1954 نیروهای فرانسوی را در هندوچین شکست داد. شکستی که به پایان استعمار فرانسه بر هندوچین منجر شد.

در زمان جنگ 1960 تا 1975  آمریکا و متحدانش علیه ویتنام  نیز وی فرماندهی نیروهای ویتنام شمالی را برعهده داشت. این جنگ به شکست آمریکا و خروجش از ویتنام جنوبی منجر شد.

جیاپ در دولت هوشی‌مین مدتی به عنوان وزیر کشور نیز فعالیت کرد و فرماندهی ارتش را هم برعهده داشت. او بعد از هوشی مین به عنوان رهبر دوم ویتنام در هر دو جنگ استقلال و جنگ با آمریکا به شمار می‌رفت.

جیاپ که فرزند یک زمین‌دار ورشکسته بود، در خانه‌ی یک خانواده‌ی ثروتمند فرانسوی بزرگ شد و به دور از آموزش‌های کمونیستی در کالج امپراتوری «هوئه» تحصیل کرد. او در دانشگاه هانوی فلسفه و حقوق خواند و بدون این‌که آموزش علمی نظامی ببیند، پایه‌های ارتش مردمی ویتنام را گذاشت.

جیاپ مدتی نیز در دانشگاه فلسفه آموزش داد، اما ترجیح می‌داد به جای مدرس فلسفه یا حقوق‌دان، خود را به عنوان سرباز خود تعلیم‌دیده معرفی کند. شیوه‌های نظامی که جیاپ در دو جنگ استقلال از فرانسه و جنگ با آمریکا به کار برد، بسیاری از مردم ویتنام را جذب ارتش مردمی کرد.

ژنرال جیاپ از سال 1935 به شکل رسمی وارد حزب کمونیست ویتنام شد و وقتی 4 سال بعد فرانسه این حزب را غیرقانونی اعلام کرد، برای مدتی به چین گریخت. او در چین به عنوان نماینده‌ی منصوب هوشی‌مین فعالیت می‌کرد و فرماندهی ویت‌کنگ‌ها را عهده‌دار بود.

قهرمان جنگ‌های چریکی و پارتیزانی

جیاپ به شیوه‌های پارتیزانی در جنگ باور داشت و تاکید داشت که شیوه‌های پارتیزانی، سلاح مدرن را مغلوب خود خواهد کرد. او فرماندهی مهم‌ترین نبردهای ویتنام و آمریکا را برعهده داشت و پیروزی‌های نظامی بسیاری را با فرماندهی خود ثبت کرد.

نگوین جیاپ بعد از آن‌که در آخرین هفته‌های جنگ در سال 1973 ارتش تحت فرماندهی‌اش در نبرد «استر» شکست خورد، از مقام فرماندهی ارتش کناره‌گیری کرد.

بعدتر در سال 1982 از عضویت در حزب کمونیست ویتنام نیز کناره‌گیری کرد. نامش اما به عنوان یکی از مهم‌ترین قهرمانان نظامی در تاریخ ویتنام باقی مانده است و مدال «ستاره طلایی» که عالی‌ترین نشان افتخار ویتنام است، به او تعلق گرفت.

مردم ویتنام از او به عنوان یک قهرمان اسطوره ای یاد می‌کنند و همواره او را ستایش کرده‌اند.

ژنرال جیاپ روز جمعه، در سن 102 سالگی در بیمارستان نظامی هانوی در اثر کهولت سن درگذشت.

- See more at: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920714001547#sthash.ypfuvj2Q.dpuf

چه گوارا سلطان مبارزان جهان علیه امپریالیسم است و زندگی او و مبارزه اش، الگوی عمل بسیاری از مجاهدین جهان علیه استعمار.

او همرزم فیدل کاسترو در جنگ های چریکی «سیه را ماسترو» بود. این انقلابیون درجنگ با نیروهای دولتی رشادت های فراوانی از خود نشان دادند.

پس ازآزادی کوبا چه گوارا مدتی در هیات دولت کاسترو، وزیر بود. اما از مقام بالای وزارت چشم پوشید، استعفا داد وبرای آزاد سازی بولیوی راهی آن کشور شد و گروه چریکی جدیدی را در جنگل تشکیل داد. او هنگام استعفا در نامه ای به کاسترو نوشته بود:

(فکر می کنم آن قدر به انقلاب خدمت کرده ام که فرزندانم گرسنه نمانند)

و به این ترتیب خانواده خود را به کاسترو سپرد.

مجاهدین این گونه اند. آنها تعلقات دست و پاگیر مادی و زندگی مرفه و حتی نیازهای طبیعی زندگی را از خود دور می کنند. نه دلبستگی های خانوادگی دارند، نه  کشوری خاص، نه ظاهری آراسته.

تنها چیزی که می شناسند دفاع از حقیقت و مبارزه با ظلم است. این بار CIA وارد موضوع شد و چند نفررا به عنوان انقلابی وارد جنگل کرد تا توانست چه گوارا را دستگیر و همان جا اعدام کند.

«فیدل کاسترو» نیز مانند «چه گوارا» برای مردم دنیا نامی آشناست. انقلابی پناه گرفته در «سیه را ماسترو» که توانست دهقان ها را به دور خود جمع کند و به آنها تعلیمات نظامی دهد و بالاخره با گروه اش پایتخت کشور را تصرف کند. دهقانان شب ها در دل جنگل ازاو تعلیمات نظامی می دیدند و صبح به مزارع خود برمی گشتند.

کوبا سرزمینی فقیر است. سوسیالیسم کاسترو به مردم اش بهداشت و درمان و آموزش و پرورشی در سطح مطلوب داد. اما از نظراقتصادی نتوانست پیشرفتی حاصل کند. با این حال مردم با برادران کاسترو درراس قدرت مشکلی ندارند.

فیدل کاسترو اگرفوت کند یک جهان عزادار او خواهند بود.

« سالوادور آلنده» هم همچون «چه گوارا» نماد آرمان خواهی جنبش سوسیالیستی امریکای لاتین است. او بسیاری از شرکت های امریکایی از جمله صنعت مخابرات شیلی را که دراختیار کمپانی «آی. تی. تی » امریکا بود ملی کرد. این کمپانی بعدها درکودتا علیه آلنده نقش موثری ایفا کرد.

در سپتامبر 1973 ژنرال پینوشه با پشتیبانی ایالات متحده به کاخ ریاست جمهوری حمله کرد، دولت آلنده را برانداخت و حکومت دیکتاتوری خود را برپا داشت. طولی نکشید که آمار دستگیری معترضین به حدی بالا رفت که زندان ها جایی برای پذیرش آنان نداشت. ازاین رو مردم زندانی را درمحوطه یک زمین ورزشی گرد آوردند، در حالی که سربازان اسلحه به دست آنها را محاصره کرده بودند. پینوشه نزدیک به دو دهه شیلی را با مشت های آهنین خود اداره کرد وهزاران کشته و زخمی یا مفقودالاثر به جای گذاشت.

آلنده هنگام حمله به کاخ ریاست جمهوری گفته بود که نخواهد گذاشت آنها زنده دستگیرش کنند. پیش از این که کاخ به تصرف نیروهای کودتا درآید، وی درسخنرانی مشهور خود به صورت زنده از طریق رادیو با مردم شیلی وداع کرد. او به مردم گفت که پیشنهاد فراراز کشوررا نپذیرفته و در عین حال تسلیم کودتاچیان نیز نخواهد شد. عده ای می گویند او با اسلحه ای که «فیدل کاسترو»  به او هدیه داده بود خودکشی کرده است. مردم شیلی که آلنده را بسیار دوست می داشتند سال ها بعد دختراو را به عنوان نماینده خود به صحنه سیاسی کشور فرستادند.

سخنرانی رادیویی آلنده دقایقی پیش از مرگش:

«کارگران میهنم من به شیلی و سرنوشت آن ایمان دارم. مردان دیگری خواهند آمد و بر این روزگار تاریک و تلخ که خیانت بر کشور سایه انداخته پیروز خواهند شد. به یاد داشته باشید زودتر ازآن چه فکرش را بکنید راه های بسیاری پیش پایتان گشوده خواهد شد و شما مردان آزاد را به سوی ساختن جامعه ای بهترهدایت خواهند کرد. زنده باد شیلی، زنده باد مردم، زنده باد کارگران»

بی شک «صدام حسین» تنها مقام سیاسی در خاورمیانه است که علیه امریکا و اسرائیل علم مخالفت برداشت و چون ضد یهود بود و با یهودیان سازش نکرد و به جنبش فلسطین نیز کمک می کرد، مورد ستایش اعراب و مردم مسلمان جهان است. شخصیت صدام حسین را باید از چند زاویه بررسی کرد. برخورد او با مردم عراق، دفاع از سرزمین عراق و دشمنی جدی اش با یهود.

صدام حسین وقتی به قدرت رسید به جای انحصارطلبی از تمام جناح ها و تفکرات موافق یا مخالف حزبش دعوت کرد تا همه با هم برای آبادانی عراق همکاری کنند و به این ترتیب مانع دشمنی و هرج و مرج یا تجزیه عراق توسط ترکمن ها و کردها شد.

هنگام حمله ارتش امریکا و متحدان اش، روزی صدام حسین به خیابان و به میان مردم آمد و کودک نوزادی را در حالی که لبخندی پرمعنا بر لب داشت بر روی دستان خود بلند کرد. این کودک نمادی از آینده ی سرزمین عراق بود.

بلافاصله ارتش بعث پنهان شد و به عملیات گسترده چریکی علیه متجاوزین پرداخت و موجبات شکست آنها را فراهم کرد.

دراین عملیات، ناخواسته مردم عادی و بیگناه نیز - مثلا هنگام بمب گذاری در مسیر کاروانهای ارتش امریکا - قربانی می شدند. اما این مردم هرگزاعتراضی به این مسئله نمی کردند. چون به مبارزه ارتش بعث ایمان داشتند. درست همانند ایمانی که مردم غزه به « نیروهای مقاومت»  در جنگ با متجاوزین یهودی ساکن فلسطین دارند.

هنگامی که محمود احمدی نژاد به مقام ریاست جمهوری ایران رسید شعارهای ضد یهودی او درسطح خاورمیانه مورد استقبال قرارگرفت و مردم خاورمیانه که اصولا دوستدارشیعیان نیستند برای اولین بارازاین مسئله استقبال کردند و حتی برخی تی شرت هایی با تصویر احمدی نژاد به تن می کردند.

با دستگیر شدن صدام حسین، تونی بلر نخست وزیروقت انگلیس به عراق رفت وظرف 48 ساعت موجبات اعدام صدام حسین، آن هم به دست شیعه مذهبان را فراهم آورد تا دشمنی و کینه تاریخی دو فرقه شیعه و سنی همچنان برقرار بماند وحتی شعله ورترگردد.

چنان چه یکی از مقامات امریکایی در مصاحبه ای گفته بود تمام بدبختی هایی که غرب درعراق می کشد متوجه تونی بلر است. امروز ارتش بعث عراق با نام داعش همچنان مشغول مبارزه علیه توسعه طلبی ها و جنایت های غربی - یهودی است.

به نظرم محمود احمدی نژاد اگر واقعا تفکرات ضد یهود داشت، می توانست هنگام سخنرانی درسازمان ملل به جای صحبت ازهولوکاست درباره «پوریم» صحبت کند.

فعلا تنها سیستمداری که تا به حال جرات کرده در سخنرانی های خود یهودیان را مطابق فرمایشات قرآن، «نجس» خطاب کند، آیت الله خامنه ای است.

دکتر محمد مصدق را با نهضت ملی شدن صنعت نفت در دوران دیکتاتوری محمدرضاشاه می شناسند. نمایندگان مجلس در زمان او بیانیه ای صادر کردند با این مضمون که صنعت نفت باید در سراسر کشورملی شود تا روس ها نتوانند در رقابت با انگلیس امتیاز نفت شمال را به دست آورند.

بعد از ملی شدن صنعت نفت، انگلیسی ها به کارشکنی و مانع تراشی در مسیر فروش نفت ایران پرداختند و مشکلات مالی فراوانی را به کشور ما تحمیل کردند. طولی نکشید که دولت ازپرداخت حقوق کارمندان خود نیزعاجز ماند.

دکتر مصدق اوراقی به نام «قرضه ملی»  منتشرکرد و ازمردم خواست که با خرید آنها به دولت کمک کنند. هر کدام ازآن اوراق ده تومان قیمت گذاری شده بود که در آن زمان رقم قابل توجهی بود. در حالی که حقوق یک معلم درماه تنها دو تومان بود. اما مردم به دعوت مصدق پاسخ مثبت دادند ومقدار بسیارزیادی ازآن اوراق را خریداری کردند.

اما برعکس، دولتمردان کنونی ایران هر زمان از مردم دعوت به خرید اوراق قرضه آن هم با پرداخت سود می کنند استقبال زیادی از طرف مردم مشاهده نمی شود.

دکتر مصدق هرگز درمقام  نخست‌وزیری بر مردم کشورش که صادقانه او را دوست می‌داشتند دروغ نگفت، برای حفظ قدرت و ادامه زمامداری، آنها را فریب نداد و هیچ‌گاه بر سر منافع و مصالح کشورش با بیگانگان سازش نکرد.

جا دارد همین جا یادی از دکتر حسین فاطمی وزیر امورخارجه دولت مصدق و از یاران شجاع او کنیم که توسط محمدرضاشاه تیرباران شد. او هم از دشمنان شاه و دربار بود. دکتر حسین فاطمی که در جنبش ملی شدن نفت، بسیارفعال بود، در صف روشن فکران دموکرات و آزادی خواهی قرار داشت که روزنامه اش را به پایگاه صریحی علیه دربار بدل کرده بود. بعد از کودتای ناکام هواداران سلطنت در ۲۵ مرداد ۱۳۳۲ طی مقالاتی در روزنامه خود «باختر امروز» خواهان اعلام جمهوری در ایران شد.

آرزوی اعلام جمهوری در آن مقطع با کودتای دوم مخالفان دولت در ۲۸ مرداد ۳۲ نقش بر آب شد. بعد از کودتا، سید حسین فاطمی که به خاطر تلاش برای برکناری پادشاه تحت تعقیب قرار گرفته بود همچون برخی سران جبهه ملی مخفی شد. اما سرانجام عوامل دولت کودتا، وی را بازداشت کردند و بعد از یک سال زندان، در بامداد روز ۱۹ آبان ماه ۱۳۳۳ به جوخه اعدام  سپردند. او تنها یار نزدیک مصدق بود که پس از کودتا کشته شد و نامش به عنوان تنها «اعدامی» این کودتا در یاد‌ها ماند.

در زمان دیکتاتوری محمدرضاشاهی کسی جرات نداشت نام مصدق را بر زبان آورد. اما عجیب است که بعد از انقلاب 57 نیز بر اساس قانونی نانوشته، کسی یادی از مصدق نمی کند.

شاید به این علت که نه شاه پهلوی و نه جانشینان او دراین جمهوری، هیچ کدام محبوبیت ملی دکتر مصدق را در قلب مردم این سرزمین نداشته اند. 

اکنون درکتب دروس عمومی دانشجویان دانشگاه های ایران، ملی شدن صنعت نفت را به آیت الله کاشانی نسبت می دهند و نامی از مصدق برده نمی شود(!!!!)

وقتی انقلاب 57 سیستم «جمهوری» را جانشین «سلطنت» کرد، طولانی ترین خیابان تهران و حتی خاورمیانه که شاهراه حیاتی کلانشهر تهران نیز به حساب می آید، به نام دکتر مصدق نامگذاری شد. اما پس ازمدت کوتاهی نام آن را به خیابان «ولی عصر» تغییر دادند(!!!!)

همچنین خیابانی در تهران و میدان آن نیز که انشعابی از خیابان ولی عصربه سمت غرب است، به نام دکتر فاطمی نامگذاری شد. نام قدیمی این میدان دردوره پهلوی میدان پورسینا، میدان ایران‌نوین و پس از فروپاشی حزب ایران نوین، میدان آریامهر بوده‌ است. میدان فاطمی تا چند سال قبل تابلوی خود را حفظ کرده بود. اما وقتی وزارت جهاد سازندگی  به این مکان منتقل شد، نام میدان هم از فاطمی به جهاد تغییر یافت(!!!)

بعد از پیروزی انقلاب در بهمن 57 عده ای از دانشجویان در حرکتی خود جوش و بدون اشاره، دستور یا تحریک شخصی خاص سفارت امریکا را تسخیر کردند. بی شک اقدام آنان کینه کشی و انتقام همان کودتایی است که امریکا برضد مصدق به راه انداخته بود.

پزی که مصدق در دادگاهی گرفت که علیه وی ترتیب داده بودند، دقیقا مدل پزی است که صدام حسین در دادگاه محاکمه اش گرفته بود و محکم و قاطع بر مواضع خود ایستادگی می کرد.

احمد شاه مسعود از فرماندهان و مجاهدین افغانستان بود که سالها با ارتش شوروی سابق جنگید وپس ازآن هم درگیری‌های داخلی افغانستان نقش عمده‌ای داشت. وی در شهریور1380 برابرنهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ میلادی، بر اثرانفجارانتحاری دو تروریست  که خود را خبرنگار معرفی کرده بودند، در ولایت تخار کشته شد.

با وقوع کودتای کمونیستی 7 ثور(اردیبهشت) ۱۳۵۷، او به نورستان و کنر می‌رود و با رهبری دسته‌های کوچک مجاهدین، عملاً در رهبری مبارزه علیه رژیم کمونیستی وابسته به شوروی شرکت می‌جوید. مسعود درخرداد ۱۳۵۸ در رأس یک گروه ازچریک های مجاهد نورستان وارد پنجشیر شد و درتیرماه ۱۳۵۸ اولین دسته‌های منظم چریکی را در درهٔ پنجشیر ایجاد کرد.

بعد از سه سال نبرد با روسها و درپی شکست کامل شوروی در 6 جنگ، درپنجشیر، فرمانده کل نظامی روس‌ها درافغانستان برای توافق آتش‌بس با احمد شاه مسعود وارد مذاکره گردیده و به مدت دو سال این توافق به امضاء می‌رسد، که در واقع روس‌ها با این توافق، مجاهدین را برای اولین بار به عنوان یک طرف سیاسی به رسمیت می‌شناسند.

جبهه پنجشیر مهمترین جبهه جنگ افغانستان در برابرارتش سرخ بود که فرماندهی آن را احمد شاه مسعود به عهده داشت. روس ها دراین منطقه تلفات بسیاری دادند.

امریکا تا احمد شاه مسعود را ترور نکرد، وارد خاک افغانستان نشد.

مردم افغانستان به همان اندازه که به کشورشان علاقمندند، احمدشاه مسعود را نیزدوست دارند. اوانسانی بسیارنیک سرشت و فساد ناپذیربود و در طول دوران مبارزاتش به هیچ گروه و جریانی متمایل نشد وتنها و تنها صلاح مردم را در نظر می گرفت.

افغانستان امروز، بیشتراز جنگ، درگیرهجوم فرهنگی شدیدی است که تقریبا از زمان حمله شوروی به این سرزمین قبیله نشین شروع شد. این که به بهانه آزاد کردن زنان از اسارت سنت های قبیله ای، از آنان خواننده و رقاص و آرایشگر بسازند، چیزی جز یک توطئه فرهنگی نیست و اینکه طالبان، زنان را به پوشیدن برقع مجبور می کرد، نه یک رفتار دینی که عکس العملی اعتراض آمیز و خصمانه بود به همین هجوم فرهنگی غرب به سرزمین افغانستان.

طالبان یک گروه سیاسی است نه مذهبی که البته در میان اعضای آن مسلمان به معنی واقعی کلمه نیز پیدا می شود. آنها معتقدند که تنها قران برای زندگی آنان کافی است. ازدید آنان افغانستان برای ادامه حیات خود نه به مجسمه های بودایی احتیاج دارد نه فرهنگ مصرف گرای مشرکین در غرب.

عُمر مختار  بیش از بیست‌سال رهبر جنبش مقاومت مردم لیبی علیه اشغالگری نظامی ایتالیا بود. در سال ۱۹۱۲، به سازماندهی و رهبری مقاومت مردمی لیبی در برابر استعمار ایتالیا پرداخت. دولت ایتالیا وی را دستگیر و در روز ۱۶ سپتامبر سال ۱۹۳۱ در سلوق به دار آویخت. بیش از 80 سال از شهادت «شیخ الشهدای لیبی» می گذرد اما هنوز مردم لیبی، خود را فرزندان او می دانند و با غروراز او نام می برند . پرچمی که امروز انقلابیون لیبی ، به جای پرچم رژیم قذافی به کار می برند ، همان بیرقی است که «عمر مختار» در جریان جهاد بیست ساله خود، آن را به اهتزاز در می آورد.
«شیر صحرا» شهید عمر مختار قداره بندانِ فاشیست اروپایی را به مدت بیست سال در بیابان های لیبی تار و مار کرد و در نهایت بر فراز دار ، سرود عزت و شرف اسلام را زمزمه کرد.

فتحی شقاقی

بنیان‌گذار جهاد اسلامی فلسطین. وی در سال 1995 در یک عملیات نظامی که توسط موساد سازماندهی شده بود، ترور شد. زمانی که از کنفرانس لیبی به جزیره مالت ایتالیا می رفت، مقابل هتل محل اقامتش در این جزیره از سوی دو موتور سوار هدف قرار گرفته و کشته شد. جالب است که  خیابانی را که در ابتدای منطقه یوسف آباد( محله جهود نشین تهران) قرار دارد، به نام فتحی شقاقی نامگذاری کرده اند.

شیخ احمد یاسین

مغز متفکر و بنیانگذار حماس  که هم در سال های زندان، زندانیان فلسطینی را مدیریت می کرد و هم هنگام آزادی، جنبش حماس را .

وی در سال 2004 پس از اقامه نماز صبح در مسجد غزه در هنگام عزیمت به خانه  توسط هلیکوپترهای اسرائیلی ترور شد.

یاسر عرفات درگذشته به سال 2004 رئیس حکومت خودگردان فلسطین ازهنگام تشکیل ورئیس سازمان آزادی بخش فلسطین ازسال 1969 و رئیس و بنیانگذار جنبش فتح از سال 1959 تا هنگام مرگ بود.

زمانی به گلدا مئیر نخست وزیراسرائیل در مجلس گفته شده بود که اسرائیل باید با مقامات فلسطینی مذاکره کند. گلدا مئیر بعد از شنیدن این صحبت غش کرد و به زمین افتاد. هنگامی که او را به هوش آوردند پاسخ داد:

سرزمینی به نام فلسطین وجود ندارد که بخواهیم با رهبرانش مذاکره کنیم. فلسطین یعنی چه؟ اینجا سرزمین یهودیان است. چه زمانی در خاورمیانه کشورمستقل فلسطین وجود داشته است؟...

چند سال بعد اما یهودیان مجبور شدند سازمان آزادی بخش فلسطین را به رسمیت بشناسند. رفته رفته مجلس ملی آن را به رسمیت بشناسند. آنگاه حماس را به عنوان یک قدرت نظامی قوی در منطقه به حساب آورند و حالا کشورهای دنیا آرام آرام فلسطین را به عنوان یک کشور به رسمیت می شناسند.

این دستاورد با صبرو استقامت و خون هایی که به درازای چند دهه ریخته شده، بدست آمده. دیگرمردم فلسطین آن مردمی نیستند که در«صبرا» و «شتیلا» یا «روستای دیریاسین» در چشم به هم زدنی قتل عام شوند.

مالکوم ایکس

فعال سیاه پوست و مدافع حقوق افریقایی تبارهای امریکا بود. درسالهای نوجوانی در زندان با سیاه پوستان مسلمان از گروه امت اسلام آشنا شد و به اسلام گروید و در سفر حج برابری انسان ها را از هر طایفه و رنگ و نژادی که هستند، تحت لوای پرچم مقدس اسلام مشاهده کرد.

او را در سی ونه سالگی، هنگام سخنرانی در منهتن از فاصله کم، هدف 15 گلوله قرارداده و ترورکردند.

پدر او نیز در راه مبارزه علیه نژداپرستی توسط کوکلوس کلان ها کشته شده بود. مالوم ایکس دریافته بود در فضای فرهنگی آن روز جامعه امریکا با مبارزه مدنی و مسالمت آمیز نمی توان حقوق پایمال شده سیاهان را پس گرفت و برخلاف مارتین لوترکینگ، معتقد بود اگر دولت مردان امریکا قادر به تامین امنیت سیاه پوستان نیستند، آنها  می توانند از خود محافظت وحتی مقابله به مثل کنند.

پاتریس لومومبا رهبر جنبش ملی و استقلال کنگو ازاستعمار بلژیک است. وی دست بلژیکی ها را از منابع و بانک های کنگو کوتاه ساخت. دردوران چند ماهه نخست وزیری براثر توطئه سازمان اطلاعاتی امریکا و بلژیک عزل و متواری شد. هنگام دستگیری پس از مدت‌ها انتقال به زندان‌های مختلف در کنگو و شکنجه به دست افسران بلژیکی، او رابه ایالت خودمختار کاتانگا بردند و به یکی از دشمنان قدیمی خود یعنی «موسی چمبه» تحویل دادند. پس از شکنجه های بسیاربه همراه دو وزیرش با تصمیم موسی چمبه و با حمایت نیروهای بلژیک، به جوخه اعدام  سپرده شدند.

پس از خاکسپاری، دو باراجساد آن‌ها به نقاط دیگری منتقل شد. نهایتا «ژرار سئورت» افسر پلیس بلژیک اعتراف کرد وی و برادرش پس از دومین نبش قبر، اجساد لومومبا و دو تن دیگر را قطعه‌ قطعه کرده و در اسید سولفوریک حل کرده‌اند.

در ماه‌های نخست حکومت، لومومبا از نفوذ بلژیک در کاتانگا باخبر بود و برای همین دستور اخراج و خلع ید مستشاران بلژیکی را صادر کرد. اما فرمان لومومبا توسط مقامات بلژیکی که پشتیبان موسی چومبه در کاتانگا بودند نادیده گرفته شد. موسی چومبه، استان کاتانگا را مستقل از دولت کنگو اعلام کرد و خود را رئیس جمهور این بخش از کشور نامید. استان کاتانگا از معادن غنی مس، اورانیوم و طلا برخوردار بود و سال‌ها قطب اصلی ثروت و درآمد پادشاهی بلژیک و تامین کننده اورانیم برای برنامه‌های اتمی واشینگتن بود. پس از اعلام خبرکشته شدن لومومبا، شهرهای مختلف اروپا شاهد تظاهرات بر ضد نیروهای بلژیکی بود که در اعتراض به اقدامات وحشیانه این کشور، سفارت‌خانه های بلژیک در کشورهای مختلف مورد حمله قرار گرفت.

مردم کنگو در انتقام مرگ لومومبا، هواپیمایی که موسی چومبه سوار برآن بود را ربوده و پس از نشاندن هواپیما بر زمین، همان جا وی را اعدام کردند که اگر اشتباه نکرده باشم این اقدام  جزء اولین هواپیماربایی های تاریخ است.

                                       ----------------------------------

کشورهای پیشرفته غربی که به پشتوانه تکنولوژی سطح بالای خود به کشورهای جهان سوم حمله می کنند غیراز تسلیهات نظامی پیشرفته چیز دیگری ندارند که به آن بنازند. رزمندگان مبارز جهان در یافته اند که در برابر آن اسلحه های پیشرفته و امکانات مالی فراوان، مبارزه مستقیم و رودررو با مشرکین نتیجه ای جز شکست نخواهد داشت. بنابراین هوشمندانه مبارزه غیرمستقیم و چریکی را در پیش گرفته اند. فرد ژولیده ای از کنار خیابان عبور می کند و شما تشخیص نمی دهید که او یک رزمنده ارتش مردمی افغانستان است و ناگهان بمبی در همان مکان منفجر می شود. 

بزرگ ترین قدرت این آزادی خواهان پشتوانه مردمی آنان است. حاکمین امروزکشورهای خاورمیانه که با رسیدن به پول و قدرت، مردم خود را ندیده می گیرند و به آنان ظلم می کنند، بزرگ ترین اشتباه تاریخی را مرتکب می شوند. تاریخ بارها به ما نشان داده که مردم با حاکمین زورگوی خود درنهایت چگونه تعیین تکلیف می کنند.

تجربه تسلط 500 ساله مشرکین بر جهان امروزبه آزادگان جهان آموخته که آنها به زبانی جزگلوله آشنایی ندارند و آن اندازه متمدن نیستند تا مردم دنیا ازانسانیت وآزادگی نسل بشربا آنها به گفتگو بنشینند. آنها به روز قیامت و حسابرسی اعمال اعتقادی ندارند. کشیش با پول، گناه مسیحیان را می خرد و کنیسه به پیروان خود تلقین می کند مجاز به انجام هرعملی درراه اهداف و نجات قوم بنی اسرائیل هستند و  مرتکب هرعملی شوند، یهوه پشتیبان آنان خواهد بود.

حوادث چند سال اخیر منطقه نشان می دهد که بالاخره حوصله خداوند از اعمال و جنایت های آنان سررفته است. به راستی که آنها کره زمین را با زیاده خواهی های خود به گند کشیده اند. حالا بنیان اندیشی با قلم خود از یک سو و ازجان گذشتگانی چون نیروی داعش و مردم مصر و بحرین و فلسطین و ... از سویی دیگرمشغول پاسخگویی به آنان هستند.

و تازه این اول راه است.

آنها برای مردم منطقه ما تاریخ دروغین نوشته اند و کتیبه جعل کرده اند و مذهب ساخته اند و باید در دادگاه های بین المللی پاسخگوی این همه جنایت و حقه بازی باشند.

مردم مسلمان منطقه باید بدانند که با کمک هم و اتحاد زیر پرچم قرآن می توانند پاسخ جنایت های چند قرنه آنها را بدهند. وقتی قبیله نشینان افغانستان می توانند دو ارتش قدرتمند دنیا را شکست دهند پس مسلمانان دنیا با اتحاد و یگانگی با هم چه قدرتی پیدا خواهند کرد؟

به شرط این که دعواهای فرقوی و مذهبی را کنار گذاشته و تنها از قرآن تبعیت کنند.

احْشُرُ‌وا الَّذِینَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا کَانُوا یَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَىٰ صِرَ‌اطِ الْجَحِیمِ وَقِفُوهُمْ ۖ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ستمکاران و از قماش آنان را با مقتدای شان که به جای خدا گرفته اند،گردآورید و به درک بفرستید تا بدانند که پاسخگوی اعمال خویش اند(صافات - 24 - 22 )

رویای رنگی

کلکته شهر مرکزی ایالت بنگال در شرق هندوستان ومقرو پایگاه اصلی فرماندهی ارتش انگلیس درزمان اشغال هندوستان بود. شهری که قدمتی حدودا 300 ساله دارد و با حمله ددمنشانه امپراطوری بریتانیا به هند همسال است. از این شهر بود که تسلط حکمرانان انگلیسی به سراسر هند شروع شد.

اگردیلی را پایتخت سیاسی کشور و مومبای را مرکزصنعتی وتجاری درنظر بگیریم، کلکته پایتخت فرهنگی و روشنفکری هندوستان است. شاعران، روشنفکران وفیلمسازان مشهوری ازاین منطقه برخاسته اند و امروزه نیز کلکته مرکزفعالیت های فرهنگی- هنری هند است. اکثر آثارهنری و قدیمی این شهر توسط انگلیسی ها ساخته شده است. به اضافه آثار حضور یهودیان .

بنیان اندیش با نگاهی سطحی به مسائل این شهرو حواشی آن به نکته های جالب توجهی دست پیدا می کند. در کتاب های تاریخی هند نوشته شده است که انگلیسی ها در تدارکات خود برای ساختن شهرهای جدید هند، از کارگران ارمنی استفاده کرده اند. در شهر کلکته که مقر اصلی فرماندهی ارتش بریتانیاست، آثار حضور ارامنه بخصوص کلیسای ارامنه را می توان مشاهده کرد.

می توان این طور برداشت کرد که پروژه تاریخ سازی برای ایران وهند به طورهمزمان در حال اجرا بوده است. به طوری که یک گروه ازاین کارگران ارمنی را به داخل ایران برده و گروه دیگر را به هند فرستاده اند تا تاج محل و بناهای مغولی و... بسازند.

به نظر می رسد جمعیت ارامنه در کلکته قابل توجه بوده، زیرا برای عده قلیلی از ارامنه ساکن درهند ساخت کلیسایی به آن عظمت ضروری نبود.

نکته قابل تامل دیگراینکه یهودیان شخصیتی به نام «بودا» و مذهب «بودیسم» درهند را درهمان مناطق اطراف  مقرفرماندهی ارتش بریتانیا اختراع کردند. مانند بیهار و سیکیم

 این مثلا نقشه قدیمی امپراطوری هند در زمان بوداست که اکثر مناطق متمرکز امپراطوری، در اطراف پایگاه های300 سال پیش انگلیسی ها دیده می شود.

در واقع ارتش انگلیس ضمن غارت منابع هند، مشغول سروسامان دادن به پروژه های یهودی است. اصلا نام «هند» را نیز خود انگلیسی ها به این شبه قاره داده اند. البته به گمانم در انتخاب این نام با «خواجه حافظ شیراز» نیزمشورت کرده اند. چرا که ظاهرا این شاعرپارسی گو چند قرن قبل ازحضوربریتانیایی ها هند را می شناخته است.

دارجلینگ، پر طرفدارترین مرکز کوهستانی ایالت بنگال است، منطقه ای بسیار زیبا و مرتفع،  پوشیده از مزارع چای که تولیدکننده چای معروف دارجلینگ درجهان است. انگلیسی ها از همین جا چای را به دیگر نقاط دنیا معرفی کردند. این شهر کوچک نزدیک رشته کوه های هیمالیا نیز مملو ازمعابد بودایی است.

ارتش انگلیس با حمله خود غیر ازآدم کشی، دروغ، فقر و بودا، سوغات دیگری را نیز به هندوستان آورد و آن صنعت سینما بود.

امروزه بالیوود نام بزرگترین مرکزصنعت سینمایی دنیاست که برای میلیارد ها مخاطب در سراسر دنیا ازهندی و اردو زبانان آسیا گرفته تا مردم اروپا و امریکا، خاورمیانه، روسیه و افریقا و به 20 زبان مختلف فیلم می سازد.

سینمای هند امروزه برای مردمی که از بی سوادی و فقر و جهل رنج می برند، سرگرمی ارزانی است. هرشهروند هندی درهفته به طورمتوسط دو بار به سینما می رود. فیلم های هندی که اکثرا ملودرام های عشقی اند، حواس مخاطبان خود را از درد ورنج مشکلات زندگی دورمی کند وبا رقص و آوازو تصاویررنگارنگ، در ازای بهای بلیط به آنها ساعتی رویای رنگی می فروشد.

اگرچه دراین فیلم ها اکثر گوشه هایی ازواقعیت های تلخ جامعه نمایش داده می شود، اما ذهن تماشاگران بی نوا را از علت های واقعی منحرف می کند و مشکلات را به قضا و قدر ربط میدهد. درفیلم های سینمای هند مردم مسلمان پاکستان و کشمیر دائما به عنوان دشمن متجاوز، تروریست و جاسوس و خرابکار نشان داده می شوند. گویا فراموش کرده اند که این سرزمین ها روزگاری قسمتی از هند بوده وزبان و فرهنگ مردم شان با هندی ها یکی است.  

سینمای مستقل هند، دورازاستودیوهای بمبئی در بنگال شکل گرفت. درست درهمان محدوده پایگاه ارتش بریتانیا، با چهره هایی جهانی چون ساتیا جیت رای و ریتویک گاتک و مرینال سن.

هنگامی که صنعت سینما وارد هندوستان شد، حضوردر صحنه برای زنان هندو و مسلمان تابو بود. آنها موسیقی و رقص و آواز را کار مناسبی برای زن نمی دیدند. برای همین در ابتدا مردان لاغر اندام در نقش زن ایفای نقش می کردند.

اما جامعه یهودیان هند لیبرال تر بود و آماده بود تا این نقش را به عهده بگیرد. ضمن اینکه آنها پوستی روشن تر ازهندیان داشتند که چهره شان بر صفحه سلولوئیدی سینما بهتر جلوه می کرد. زنان یهودی درمشاغل دیگری نظیر اوپراتوری تلفن نیز ظاهر می شدند که زنان هندو و مسلم از آن اجتناب می کردند.

سینمای هالیوود در امریکا سیستم استودیویی دارد. اما سینمای هند چندین سال قبل از تشکیل اولین استودیوی فیلمسازی، شروع به کار کرده بود. اولین سوپراستار زن سینمای هند «سولچنا» یک یهودی بود. هندی ها نام صنعت سینمای خود را «بالیوود» گذاشتند. نامی هم وزن «هالیوود» تا نشان دهند که گردانندگان اصلی هر دو صنعت از یک قماش و طایفه اند. با این تفاوت که حرف اول کلمه «بمبئی» یعنی «ب» را در اول این اسم گذاشتند.

تصویر بالا پوستر اولین فیلم talkie سینمای هندوستان با نام " عالم آرا"  است که توسط مالک کمپانی امپریال ،اردشیر ایرانی - از زرتشتیان هند - ساخته شده.  جوزف دیوید از یهودیان هند فیلمنامه آن را نوشته بود که در بخشی از آن رد پای داستان یوسف و زلیخای تورات را می توان مشاهده کرد. قسمتی از موسیقی فیلم نیزاز آثار اوست. ورود صدا به فیلم های بالیوود، این سینما را مملو ازرقص و آواز و موسیقی کرد.

از اولین پروژه های این سینما ساخت فیلم «مغول اعظم» بود که از روی کتاب های جعلی یهود نوشته ساخته شده بود و ماموریت داشت تا وجود امپراطوری جعلی مغول را در هند به شکل تصویری در ذهن مردم هند جابیاندازد.

------------------------------------------------

pramila - born: Esther Victoria Abraham - the first miss India in 1947

«استر ویکتوریا آبراهام» که نام سینمایی «پرامیلا» را برای خود برگزید، از خانواده یهودیان بغدادی هند و ساکن کلکته بود. او از هنرپیشگان سینمای صامت هند است. خواهر او sophie که نام «رومیلا» را برای خود انتخاب کرده بود نیز در سینمای هند کار می کرد و همچنین دختر عمویش رز.

وی در ابتدا با «دیلیپ کومار» هنرپیشه مسلمان وبازیگرفیلم مغول اعظم وسپس با یک تهیه کننده زرتشتی ازدواج کرد. کوچکترین پسراوحیدرعلی اکنون از هنر پیشگان بالیوود است.

اولین شغل پرامیلا در سینما سرگرم کردن مردم در فاصله 15 دقیقه ای عوض کردن حلقه فیلم های صامت بود. بعدها به یک گروه تئاتر متعلق به کمپانی پارسیان(زرتشتیان) هند ملحق شد. او اولین زن تهیه کننده سینمای هندوستان است و یک کمپانی ساخت فیلم هم تاسیس کرد. او مدل و طراح لباس و جواهرات نیز بود  و دختر او "نقی جهان" در 1969 ملکه زیبایی هند شد.

به این ترتیب سینمای یهودی هند مردم پابرهنه را با نمایش های مسخره مسابقات زیبایی نیز آشنا می کرد. همان نمایش هایی که یهودیان هر سال در اکثر کشورهای دنیا اجرا می کنند و عده ای دختر جوان را در محلی جمع کرده و تعیین می کنند که کدام دخترچشم وابروی جذاب تری دارد و کدام بینی زیباتر ودست و پای کدام یک ازهمه درازتر است...(!!!) 

پرامیلا هم مانند بسیاری از یهودیان سنتی دیگر که عمر طولانی دارند در سن 90 سالگی در سال 2006 درگذشت.

----------------------------------------------------

sulochana - born :Ruby Meyers

هنرپیشه یهودی فیلم های صامت هندی که بالاترین میزان دستمزد را در زمان خود داشت که از حقوق سالانه فرماندار بمبئی نیز بالاتر بود. در دهه 30 میلادی کمپانی تولید فیلم خود را باز کرد.

-----------------------------------------------------------------------

Pearl Padamsee

هنرپیشه تئاتر و سینما و کارگردان و تهیه کننده سینمای هند که در سال 2000 میلادی فوت کرد. از مادری یهودی و پدری مسیحی متولد شده بود.

--------------------------------------------------------

Nadira - born : Florence Ezekiel

هنرپیشه یهودی هند از طایفه Bene Israel . از اولین هنرپیشه هایی که ماشین رولزرویز داشت. آخرین فیلمی که در آن به ایفای نقش پرداخت، josh  محصول سال 2000 میلادی بود.

در 1959 به عنوان «دختر شایسته جهان» انتخاب شد.

Fleur Ezekiel

ادعا شده Bene Israel  یکی از قبایل گمشده بنی اسرائیل در هندوستان است.

مستندات تاریخ سینمای هند می گویند بسیاری از هنرپیشه های هندی که ریشه یهودی دارند، در باورهای ایمانی غالب جامعه هند، یعنی اسلام و هندوئیسم حل شدند:

many actors of Indian Jewish roots assimilated into the more prevalent Muslim and Hindu faiths of India

بنیان اندیش می داند وقتی درباره حل شدن یهودیان در فرهنگ جامعه محل زندگی شان صحبت می شود منظور چیست.

این مدل استحاله موضوع جدیدی در زندگی یهودیان نیست و به معنی زیستن آنوسی آنها و اجرا گذاشتن تلقینات و فرهنگ یهود درلباس و ظاهری جدید است. با این اوصاف تعداد بیشتری از آنچه تاریخ سینمای هند سراغ دارد باید هنرپیشه یهودی یافت که به شکل آنوسی زندگی می کردند و حتی اکنون نیز می کنند.

------------------------------------------------

David Abraham Cheulkar

از یهودیان بغدادی هند که نزدیک به چهل دهه از دهه 40 تا 80 میلادی هنرپیشه بالیوود بود.

---------------------------------------------

پدرصنعت انیمیشن هندوستان نیز Edwin Meyers که به نام عزرا میر شناخته می شد، از یهودیان بغدادی کلکته است.

----------------------------------------------

اردشیر ایرانی (1969-1886) از پارسیان سرشناس هند و مدیر شرکت فیلمسازی امپریال در سال 1931 اولین فیلم ناطق سینمای هند را با نام "عالم آرا" کارگردانی کرد. وی یک سال بعد فیلم "دختر لر" را ساخت کرد که نخستین فیلم ناطق سینمای ایران به شمار می رود. فیلمنامه دختر لر و نقش اصلی آن به عبدالحسین سپنتا تعلق داشت. فیلم که در بمبئی و به زبان فارسی تهیه شده بود، در دی ماه 1312 در تهران به روی پرده سینما رفت. صدیقه سامی نژاد در این فیلم نقش دختر لر را ایفا نمود. بی شک فیلم های هندی منبع اصلی سینمای ایران درتولید فیلم های بازاری بودند که به «فیلمفارسی» مشهورند.

صدیقه سامی نژاد معروف به روح انگیز که بین سالهای 1295 تا 1376 شمسی زیسته است، اولین هنرپیشه زن فیلم های ایران است .او در 3 تیر 1295 در بم - استان کرمان- متولد شد و در 1308 به همراه همسرش که نام فامیل دماوندی داشت و دراستودیوی امپریال بمبئی فعالیت می کرد، به هندوستان مهاجرت و پس از 18 سال به ایران بازگشت. بعد ازایفای نقش درفیلم دخترلر، در فیلم شیرین و فرهاد عبدالحسین سپنتا نیز بازی کرد

وی در بعد از ظهر چهارشنبه دهم اردیبهشت 1376 در تهران در سن 81 سالگی درگذشت ودر بهشت زهرا به خاک سپرده شد 

نام فامیل سامی نژاد، دماوندی و سپنتا، تعلق خاطریهودی این دست اندرکاران اولیه سینمای ایران را به خوبی آشکار می کند

چرا اولین فیلم ایرانی در هندوستان ساخته میشود؟ صنعت سینما هم درست ازهمان مکانی به ایران رسیده است که حافظ و فردوسی و فرهنگ های لغت و مینیاتور را فرستاده اند.

اصولا در 1312 به تازگی مجلس کشور، نام سرزمین ما را از پرشیا به «ایران» تغییر داده، چگونه زرتشتیان هند، همچون اردشیر ایرانی در همان زمان فامیلی «ایرانی» دارند(!!!) ودر حالی که هنوز اکثریت مردم در خود ایران با زبان فارسی آشنا نیستند، پارسیان در هند فیلمی به زبان فارسی تولید می کنند(؟؟؟)

در فیلم دختر لر نقش اول زن بدون روسری در جلوی دوربین ظاهر می شود. پدیده ای که در فرهنگ آن زمان ایران که اکثر جمعیتش روستایی اند، غیرمعمول است

بعدها در فیلم های ایرانی اکثر زنان را در نقش رقاص کاباره می بینیم که با دامن کوتاه مشغول خواندن آوازهای کوچه بازاری اند و به این ترتیب زنان ایرانی را از حالت سنتی خانواده ها خارج و با فرهنگ دیگری آشنا می کردند.

و پروژه ای که از بمبئی آغاز شد، بعد ازانقلاب به پدیده ای بدل گشت که امروز در سیستم جمهوری اسلامی شاهد آن هستیم

همان پروژه درافغانستان امروز نیز در حال اجراست. برنامه های تلویزیون افغانستان مملو است از تبلیغات زندگی لوکس، تشویق برای خرید آپارتمان های جدید و شیک به سبک اروپایی، تشویق زنان به عضویت در تیم های مختلف ورزشی و مبارزه برای داشتن حق برابربا مردان در فعالیت های اجتماعی و اداره کشور

و البته دیری نمی گذرد که شاهد خواهیم بود زنان افغان هم مانند زنان بعد از انقلاب ایران، تمام وقت و انرژی خود را در آرایشگاه ها صرف مش کردن مو و مانیکورکردن ناخن یا در فروشگاه ها صرف خرید لباس و کیف و کفش مد روز خواهند کرد

تعیین تکلیف

خطابی خیرخواهانه به کارگردان و رهبر و مسئول اصلی نظام جمهوری اسلامی ایران

با سلام و ادای احترام

جناب آقای خامنه ای 28 سال از برگزاری سالانه کنفرانس وحدت کشورهای اسلامی با حضور صدها شخصیت مذهبی شیعه و سنی در تهران می گذرد. اما به نظر می رسد که متصدیان مذاهب در ممالک اسلامی کوتاه ترین گامی در جهت وحدت، حتی به میزان پذیرش سجده واحدی در برابر خداوند برنداشته اند.

به نظر شما علت در کجاست؟ جناب عالی پیوسته و بی دغدغه ی عبور از خط قرمز، همگان را به نواندیشی دعوت کرده اید و یک ماه پیش در خطابی به همایش ملی ارتقای سلامت اداری و مبارزه با فساد درسالن اجلاس سران کشورهای اسلامی که باحضور روسای سه قوه و مقاماتی از قوای سه گانه برگزار شد، نوشتید:

«نفس اهتمام آقایان به امر مبارزه با فساد را تحسین می‌کنم، لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟ با توجه به شرایط مناسب و امید بخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه بطور ملموس مشاهده کنند. توقع من ازآقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه ای بگیرند و اجرا کنند».

حالا علاقه مندم که بپرسم از این کنفرانسی که به درازای 28 سال به طور مداوم برگزار شده، شما منتظر چه معجزه ای هستید؟ تا وقتی ما خود را شیعه می پنداریم و آن دیگری سنی، چنان که حتی در صف واحدی هم به درگاه خداوند نماز نمی گذاریم، پس این نشست های پر هزینه چه حاصلی داشته و دارد؟

از آن جا که اسلام و قرآن مومنین را به شنیدن اقوال گوناگون و تبعیت از حقیقت موظف کرده و از طرفی چند سالی است که نگاه و قول نوینی در باب تاریخ و فرهنگ اسلام و ایران و بل جهان با استنادات و ادله قوی منتشر شده، پس بر مسلمین مترصد دریافت حقیقت واجب می شود که در برابر این دیدگاه و نگرش های نو موضع واضح بگیرند، اما با کمال تعجب و تاسف مقامات و مراکز فرهنگی کشور این تولید اندیشه را، که نمونه ای از ده ها مدخل آن در ذیل آمده، ندیده و نشنیده گرفته و به آورنده ی آن فحاشی می کنند.

یکی از قرآن‌های مورد بررسی در پروژه "کورپس کورانیکوم"
مکان: کتابخانه دانشگاه لیدن - هلند - زمان احتمالی نگارش: بین سال‌های 650 تا 718

حقیقت این که برابر نمونه بالا، اصولا تا قرن نهم هجری خط  عرب نقطه و اعراب و استعداد و بلوغ تحریر کتاب هایی را نداشته که امروز بر مبنای مندرجات آن ها فرق مختلف دینی ساخته اند. لت نوشته های قرآنی و قطعات پاپیروس های باقی مانده در منطقه شرق میانه، همگی به خط ابتدایی و بومی عرب اند و این سوال را در ذهن نواندیشان مسلمان بیدار کرده است که از چه زمان خط عرب کامل و بالغ و آماده تولید تالیفات شده است. از سوی دیگر لت نوشته های غیر قرآنی که تاکنون یافت شده، جز اسناد اجتماعی و خصوصی و تجاری و خانوادگی و برگه های رسید کالا و پول، با همان خط بومی و بی نقطه و اعراب عرب، که فقط کاربرد محلی داشته، هیچ برگ نوشته دیگری، حاوی روایت و حدیث و فلسفه و سیره و تاریخ و طبابت و نجوم و فتوح و غیره، دورتر از چند قرن اخیر نیافته ایم.

ما از قرآن آموخته ایم که در مسئله «دین اسلام» سیاست بازی و رعایت مصلحت این و آن جایی ندارد.اگر شما در مطالب بالا راه حلی برای وحدت اسلامی می یابید،پس پرچم انتشارآن را برافرازید.

                     با احترام مجدد و شایسته

                        و دعای خیر

رندان پارسی گو - 2

می گویند منظومهٔ شمسی از انفجار یک ابرنواختر و فروریزش یک ابر چرخان پدید آمده و در دوران رنسانس و با مشاهدات افرادی از جمله گالیلئو گالیله کشف‌ شده است.گالیله در قرن17 میلادی نخستین کسی بود که سیاره مریخ را با تلسکوپ کوچک خود رصد کرد. اما ظاهرا مولانا چهارصد سال قبل از او منظومه شمسی و سیارات آن را می شناخته است. به دفتر ششم مثنوی - بیت111 رجوع کنید:

                                  دست و پا مریخ چندین خست از او

                                  و آن عطارد صد قلم بشکست از او

امیدواریم تلسکوپ کوچک گالیله در موزه ای در اروپا باقی مانده باشد تا ما به عنوان سند به آن رجوع کنیم. هر چند می توان ادعا کرد که مسیحیت متحجر آن عصر تلسکوب او را به زمین کوبیده و نابود کرده است.درست مانند مغول های خودمان.

این نشانه های آشکار به سادگی به ما می گوید که اختراع شخصیتی به نام مولانا بسیار بیش از آنچه به نظر می رسد ، به زمان حاضر نزدیک بوده است.

رندان پارسی گو - 1

داستان همان داستان پیشین است.

خواجه حافظ شیراز در اشعارش از قند صحبت می کند. قندی که لابد بدون چای مصرف می نموده. چون چای در حدود 300 سال پیش با حمله ارتش انگلیس به هندوستان به دنیا معرفی شده است.و قند نیز محصول صنعتی 80 ساله است.
شاید هم قند را در شراب ناب مردافکن معروف خود حل کرده و می نوشیده.

بنیان اندیش می داند آن نیرویی که تحت پوشش نام هایی چون حافظ و عطار و خیام و نظامی و سعدی و ... مشغول تبلیغ راه عرفان اند، یک مشت شیاد و حقه باز اسلام ستیزند که اشعارشان تماما علیه آموزه های قرآن است.

 حقه بازی ها به همین جا ختم نمی شود. حقیقت جویان در هر جستجوی خود موارد تازه ای از این دست کشف خواهند کرد.

 به نسخه قدیمی کتاب غزلیات شمس تبریزی، تصحیح بدیع الزمان فروزانفر که ظاهرا علامه زمان خود بوده نگاهی بیندازیم.
در جلد اول در صفحه 60 کتاب به چنین بیتی برمی خوریم. مولانای روم همچون همیشه مشغول نصیحت مردم است که از اندیشه ورزی و پیروی از خرد پرهیز کنند:

                          میندیش میندیش که اندیشه گری ها      
                         چو «نفت»اند بسوزند ز هر بیخ تری ها

فرض کنیم که مولانا در سرزمین ترکیه که قرن ها با آب ناشی از طوفان نوح پوشیده بوده، با شنا خود را به قونیه رسانده باشد، اما به نظر شما این شاعر پارسی گو در سده 7 هجری قمری با «صنعت نفت» چگونه آشنا بوده؟

به نظر می رسد در این بیت کلمه «نفت» در معنای امروزین آن به کار رفته است.

دفتر اول مثنوی، داستان عاشق شدن پادشاه بر کنیز (بخش اول) به چنین ابیاتی ختم می شود که بسیار هم معروف است:

از قضا سرکنگبین صفرا فزود

روغن بادام خشکی می نمود

از هلیله قبض شد اطلاق رفت

آب آتش را مدد شد همچو «نفت»

آیا استادان عظام زبان و ادب فارسی در دانشگاه های ایران حتی یک بار از خود نپرسیده اند که اگر در زمان معروف به حیات مولانا هنوز در دنیا نفت کشف نشده بود، پس چگونه این کلمه به شعر مولانا راه یافته است؟

این پیروزی دگرباره بنیان اندیشی است.

بنیان اندیشی از رهروان راه حقیقت دعوت می کند تا از این زاویه به ادبیات منظوم فارسی نگاهی دوباره بیاندازیم.